#recenzjePi "Hotel Winterhouse" Ben Guterson (tekst), Chloe Bristol (ilustracje)

Z dużą przyjemnością czytałam "Hotel Winterhouse" i choć jest ewidentnie skierowany do dzieci, bawiłam się świetnie i ja - a (ku własnej goryczy) mam już swoje lata (zabrzmiało, jakbym miała na karku 90-tkę, ale nie, nie... jestem jeszcze młoda, a przynajmniej tak się powszechnie uznaje). Wracając do książki, to miła opowieść o tajemnicach pewnej - niespodzianka - tajemniczej rodziny. Dużo tu łamigłówek, słownych zawijasów i dziwnych zjawisk... psssst... magicznych.

Główna bohaterka trochę mi przypomina Harrego Pottera, ale tylko trochę i tylko na początku. Jej "familijne zaplecze" jest podobne, sama koncepcja dziwnego zaproszenia i niewiedzy - kim tak naprawdę jestem? Kim byli moi rodzice? To koncepcja zbliżona do tego, co stworzyła J.K. Rowling. Nie jest to absolutnie zarzut, bo fabuła jest oryginalna i nikogo nie stara się dublować - to tylko odczucie, możliwie, że tylko moje odczucie...

Podoba mi się ta "słowna zabawa", o której już wspomniałam, a którą pisarz uczynił kluczem do rozwiązania zagadki czającej się w murach Hotelu Winterhouse. Uważam, że dzieci będą mieć niezłą frajdę i uciechę, gdy same wpadną na dobry trop i odgadną magiczne słowa - a jest to prawdopodobne, bo autor tak poprowadził książkę, że mały czytelnik naprawdę może sam stać się detektywem.

Ta książka nie jest pozbawiona wad, ale są to wady, które raczej zauważy dorosły czytelnik. Przykładowo, wiele jest powtórzeń. Coś, co się już zdarzyło i wiemy, jak ów zdarzenie wyglądało dosłownie z paru akapitów wyżej, bohaterka, lub bohater ponownie nam opowiada i nic ta jego opowieść nie wnosi. Myślę, że można było tego uniknąć. Podobnie sprawa się ma z tajemniczym "uczuciem" jakie ogarnia naszą 11-letnią Elizabeth Somers - rozumiem, że to istotna sprawa, wręcz decydująca, ale ów "uczucia" nie trzeba nam opisywać wielokrotnie i poświęcać temu opisowi kilka zdań - jedno wystarczy, a nawet parę słów, typu : "znów to poczuła". Są to jednak zastrzeżenia, które widzi dorosły, nie dziecko (oczywiście to też zależy od wieku małego czytelnika). Mimo to pragnę zaznaczyć, że książkę czytało mi się bardzo dobrze.

Ogromnie podobały mi się ilustracje Chloe Bristol - uważam, że w każdej książce powinny być ilustracje - W KAŻDEJ. Świetna sprawa i ta oprawa bezwzględnie wpływa dodatnie na odbiór całej książki.

Świetna jest atmosfera, klimat opowieści Ben'a Guterson'a. Trafiamy do odizolowanego hotelu w górach (jak w "Lśnieniu" che, che) i zaraz orientujemy się, że coś tu jest nie tak. Tajemnice wychodzą z każdego kąta, obrazy ze ścian opowiadają przedziwne historie, a jeden pokój kusi... bo jest zamknięty... na zawsze. Co z tego wyniknie? Musicie przeczytać sami. Ja zdecydowanie mam ochotę poznawać dalsze losy WINTERHOUSE.

pobawmy się słowami i wpadnijmy na klucz

7/10

tom I

seria Winterhouse

Wydawnictwo :Dwukropek

π