#recenzjePi "BRIDGERTONOWIE ktoś mnie pokochał" Julia Quinn

BRIDGERTONOWIE, to dla mnie duże zaskoczenie. Romansów nie lubię i czuję zażenowanie podczas czytania wszelkich wątków miłosnych. Nie bierze się to z jakiegoś urojonego nawyku, ale po prostu zawsze tak miałam i chyba najbardziej mi przeszkadza w nich ich infantylność. A tu proszę - całkiem dobrze się bawię z tą serią.

Zdecydowanie nie jest to literatura wybitna. To rozrywka, czytadło, coś na raz, na przekąszenie i tak własnie się sprawdza. Trochę nie rozumiem zarzutów w stronę pisarstwa Julii Quinn - ja uważam, że ma lekkie, przyjemne pióro, które porównałaby do ptasiego mleczka. Pisze bardzo dobrze, z humorem i tam gdzie trzeba - pazurem. Od romansu raczej nie oczekuję niczego więcej, a przynajmniej nie od tego typu romansu.

Jednak nie byłabym sobą, gdybym trochę nie ponarzekała. Drugi tom BRIDGERTONÓW KTOŚ MNIE POKOCHAŁ jest sympatyczny i naprawdę dobry do pewnego momentu... do nocy poślubnej, a właściwie raczej do ponocy poślubnej. Wszystko, co następuje po tym przyjemnym wydarzeniu jest niestety naciąganie, naiwne, wymuszone, a problemy świeżo poślubionych są zwyczajnie śmieszne. Sceny miłosne zaś... jakkolwiek to zabrzmi - powtarzalne i... o zgrozo - w konsekwencji nudne. Całe szczęście, że ślub następuje prawie na końcu. I co ważne - w pierwszym tomie MÓJ KSIĄŻKĘ jest dokładnie tak samo. Czyżby Quinn dobrze zaczynała i słabo kończyła? (wiem, dwuznaczne, ale przy romansie można sobie pozwolić n dwuznaczność)

KTOŚ MNIE POKOCHAŁ, to historia Anthony'ego, brata Daphne, którą dobrze poznaliśmy w pierwszym tomie i Kate. Para na początku zdecydowanie nie przypada sobie do gustu - ale jak wiemy, kto się czubi, ten się lubi... tyle, że Anthony podbija do siostry Kate i potrzebuje jej "błogosławieństwa". Fabuła banalna, ale takie to już są romanse. Mam tylko nadzieję, że w trzecim tomie poznamy inne charaktery, bo Anthony równie dobrze mógłby być Simonem z pierwszego tomu, a Kate - Daphne.

Mimo wszystko, ja naprawdę bardzo dobrze się bawiłam przy lekturze. Rozrywka dla mnie tyle sympatyczna, co zaskakująca. Chętnie zmieniłabym okładkę, nie przepadam za serialowymi, filmowymi, ale poza tym, to urocze i tak, infantylne, naiwne, nierealne, bez dbałości o prawdę historyczną, bazujące na sentymencie do Jane Austen, lecz jej nie przypominające, ale co z tego? To jest napisane dla odprężenia ciała i umysłu i to się sprawdza. Oby tylko te końcówki w następnych tomach były lepsze.

nie lubię Cię - ale chyba kocham

tom 2

BRIDGERTONOWIE

Wydawnictwo Zysk i S-ka

egzemplarz recenzencki

 π

#recenzjePi "ATOMY" John Devolle

Książki popularnonaukowe dla dzieci, to coś, co powinno mieć każde dziecko. One inspirują i pokazują, że nauka jest super! I to zwłaszcza ta, którą w szkole wykłada się marnie, jak fizyka, czy chemia... oraz - tak - matematyka! To są wspaniałe gałęzie nauki, ale nauczyciele niestety skutecznie potrafią małego człowieka wystraszyć, zniechęcić, grozić mu niezdaniem do następnej klasy i pozbawić absolutnie każdego ciekawego doświadczenia (bo uwaga - nauki ścisłe, są doświadczalne) zastępując je całkowicie spleśniałymi definicjami. Ok - wyzłościłam się na system, a teraz mogę przejść do ATOMÓW.

ATOMY John'a Devolle'a, to przepięknie wydana pozycja, która podejmuje arcyfascynujący temat. ATOMY, to nieskończony mikroświat, w którym można się z łatwością zakochać. Ta konkretna pozycja przeznaczona jest dla małych dzieci, ponieważ nie skupia się na szczegółach, a raczej pokazuje ogolny obraz, który w skrócie można podsumować jednym zdaniem: jesteśmy ulepieni z gwiezdnego pyłu i to jest MEGA!

Jak wspomniałam informacji nie ma tu dużo, ale jest wystarczająco, by mały czytelnik zaciekawił się i zapamiętał najważniejszą prawdę... w nas jest historia świata. Piękne i prawdziwe. Co ważne, ATOMY zaskoczyły mnie rozmiarem (o ironio) dużym! Spodziewałam się niewielkiej książki, powiedzmy standardowej, a dostałam naprawdę spory format i dzięki temu ilustracje wyglądają czadowo.

I własnie - ilustracje. Są to geometryczne, barwne obrazy, które na pewno spodobają się dzieciom, ale i dorosłym. Chciałabym, by Wydawnictwo Zysk i S-ka postanowiło wprowadzić na polski rynek całą serię autorstwa John'a Devolle'a. Polecam - idą święta, więc można pod choinkę sprezentować dziecinie.

bo we mnie jest kosmos

Wydawnictwo Zysk i S-ka

egzemplarz recenzencki

 π

#recenzjePi "WONDER CITY miasto cudów" Victor Fusté (scenariusz), Jared Cullum (ilustracje)

Ale radocha! Właśnie takich komiksów szukam! Nie dość, że piękne wizualnie, to fantastyczne fabularnie. WONDER CITY trafiło w mój gust! Podczas czytania czułam pełne zrozumienie dla bohaterek i chciałam za nimi podążać, a przygody - o rajcu - całkowicie moja bajka!

Victor Fusté wykreował cudowny świat, w którym wszystko jest możliwe i pokazał Nowy Jork takim, jakim chcę to miasto widzieć - tajemnicze, pełne skarbów i sekretów ukrytych pod ziemią, w metrze i duchów, które nigdy nie dotarły do domu. Scenariusz jest angażujący i wciągający...

WONDER CITY opowiada historię dwóch sióstr, które po śmierci najpierw mamy, a teraz taty - znanego podróżnika, odkrywcy i archeologa - nie mogą się ze sobą dogadać. Ich trudna sytuacja staje się jednak jeszcze trudniejsza, gdy okazuje się, że ścigają ich groźni ludzie chcący odkryć tajemnice ich ojca. Czy dziewczynom uda się przerwać i ocalić siebie... oraz cały Nowy Jork?

Jednak ten komiks urzekł mnie nie tylko scenariuszem, ale także fenomenalnymi ilustracjami Jared'a Cullum'a. Jego kreska ma charakter, jest zadziorna, ale i łagodna oraz świetnie podkręca tempo. Akcja zdaje się pędzić na łeb na szyję i to jest świetne! Kolory wręcz kipią energią, a sam obraz ma w sobie wiele poczucia humoru - już od patrzenia człowiek się uśmiecha. Ta kreska przypomina mi inne komiksy, które ostatnio czytałam i w których się rozkochałam - serię LIGHTFALL Tim'a Probet'a - gorrrrrrrąco polecam!

WONDER CITY MIASTO CUDÓW, to śliczne wydany komiks. Ma wprawdzie miękką, tekturową okładkę, ale to nic nie szkodzi - papier jest absolutnie świetny, mięsisty, z połyskiem, pachnie drukarnią i dobrą przygodą. Tak - to połączenie Indiany Jonesa i Stranger Things! Super!

duchy Nowego Jarku - przybywajcie !

Wydawnictwo Wilga

egzemplarz recenzencki

   π

#recenzjePi "Księżniczka Popiołu" Laura Sebastian

Po raczej nieudanej KORONIA Z KOŚCI jakimś cudem przydarzyła mi się kolejna Laura Sebastian i jej pierwszy tom trylogii pt. KSIĘŻNICZKA POPIOŁU. Naprawdę nie wiem, dlaczego sobie to zrobiłam, ale jednak przejdźmy do mojej opinii.

KSIĘŻNICZKA POPIOŁU opowiada o dziewczynie, której matkę Królową Ognia zabito a kraj podporządkowana okrutnikowi, ona zaś została więźniem i przyjęła hańbiący tytuł KSIĘŻNICZKI POPIOŁU. Historia jest pełna spisków, krwawych mordów, walki o przetrwanie, zwrotów akcji... tak... dużo się dzieje. Lecz czy dzieje się dobrze? I tak, i nie.

Tak - ponieważ książkę czyta się bardzo szybko. Sam pomysł także jest bardzo ciekawy, choć może nie oryginalny, ale wciąż ciekawy. Silna postać kobieca w fantasy, to coś, co bardzo lubię, ale musi być dobrze napisana... i własnie.

Nie - ponieważ książka jest napisana infantylnym językiem, a w bohaterów się nie wierzy i się w sumie nikomu nie kibicuje. Samo fantasy jest słowem na wyrost, bo skonstruowany przez Laurę Sebastian świat nie jest zbyt atrakcyjny. Najgorsze jednak są dialogi... choć narracja pierwszoosobowa w tym wypadku też tej książce nie pomaga.

Jednak - piszę to z perspektywy czytelnika (powiedzmy) dojrzałego, który już trochę fantastyki zakosztował. Ta książka jest zaś skierowana dla młodzieży i zdaje się, że młodzieży się podoba. Sam fakt, że książkę można pochłonąć w jedne wieczór jest wystarczającym dowodem na to, że znajdzie fanów i może stać się miłą rozrywką. Myślę, że pomimo mojego rozczarowania dam szansę tej serii... bo skoro zaczęłam, to chętnie poznam koniec tej historii. Jako czytadełko, to mogę w sumie nawet polecić.

walka o wszystko

księżniczka popiołu

tom 1

Wydawnictwo Zysk i S-ka

egzemplarz recenzencki

    π

#recenzjePi "GWIAZDA MIŁOŚCI" Mojo Graffi Katarzyna Bielińska

GWIAZDA MIŁOŚCI jest moją drugą książką autorstwa Mojo Graffi Katarzyny Bielińskiej. Posiadam także GÓRĘ MĄDROŚCI, która jest bardzo ładną pozycją. Tym razem mamy do czynienia z książeczką świąteczną. Boże Narodzenie za progiem i to jest świetny pomysł na prezent dla dzieciaczka.  

W GWIEŹDZIE MIŁOŚCI poznajemy małego Leo, który jest bardzo mocno związany z babcią, która opowiada mu piękną historię o swojej gwieździe, którą zgubiła dawno temu i za którą bardzo tęskni i chciałaby ją zobaczyć na niebie, wśród innych gwiazd narodzonych z miłości. Chłopiec rusza na poszukiwania owej gwiazdy wraz z pieskiem - wiernym towarzyszem. Co z tego wyniknie? Warto sprawdzić. 

Katarzyna Bielińska ma bardzo charakterystyczny styl. Jeśli chodzi o język, to jest on... słodki, jak i sama historia jest słodka - może momentami za słodka, trochę patetyczna i zdania przypominają wyjęte ze złotomyślnika sentencje, ale ogólnie jest to poczciwa, dobra, pełna miłości opowieść - a właśnie takie opowieści potrzebne są dzieciom. 

Jeśli zaś weżniemy pod lupę ilustracje, to one robią niesamowicie miłe wrażenie. Są ciepłe, kochane, puchate i mają przepiękne kolory. Książeczka wygląda śliczne, ma twardą okładkę, duży format, złocenia świetny papier - po prostu idealna na prezent. Chciałabym jeszcze poznać tej autorki DESZCZ ŻYCZLIWOŚCI. 

a Ty już masz swoją GWIAZDĘ na niebie? 

Wydawnictwo Wiga 

egzemplarz recenzencki 

    π

#recenzjePi "PIZAZZ" (tom 1 i 2) Sophy Henn

PIZAZZ nie jest łatwo być super (tom 1)

PIZAZZ, to superbohaterka z superbohaterskiej rodziny, tylko że jej supermoc jest (sama tak twierdzi) "żenująca". W pierwszym tomie dopiero na samym końcu czytelnik dowiaduje się, co to za supermoc, więc nie będę o niej pisać, zdradzać tajemnicy.

Nasza PIZAZZ jest nieszczęśliwą superbohaterką, którą poznajemy, gdy jej superrodzina postanawia się przeprowadzić bliżej superdziadków. To bardzo trudne dla PIZAZZ, musi zostawić szkołę i dwójkę przyjaciół, a jest osobą, która raczej z trudnością zyskuje nowych. Boi się wyzwań i samotności i zupełnie nie chce mówić o swojej "żenującej" supermocy.

PIZAZZ jest uosobieniem nastolatki, która czuje się nierozumiana i rozżalona, nie lubi siebie i uważa, że wszyscy są od niej lepsi, ciekawsi a ona ma zwyczajnie pecha w życiu. Musi walczyć z superzłolami i często jest to walka bardzo śmierdząca. Nikt jej za to nie ceni, a ona ma ochotę ze wstydu zapaść się pod ziemię.

Sophy Henn ładnie pokazała kłopoty dorastającej dziewczyny, która szuka akceptacji. Szczerze, gdy zaczynałam czytać ten komiks myślałam, że to tylko udawana superbohaterka, a tu zaskoczenie - komiks jest bardzo superbohaterki i to tak na serio - latanie na Plutona, ratowanie świata itd.

Kreska jest bardzo przyjemna. Podoba mi się PIZAZZ, jej wygląd jest zadziorny, ale i uroczy - to fajna dziewczyna. Niestety ta jej tajemnicza supermoc jest trochę rozczarowująca - spodziewałam się czegoś naprawdę WOW, a to takie trochę wymyślne, zbyt dziecinne, naiwne, ale ogólnie komiks bardzo ciekawy.

Pierwszy tom porusza ważny temat ochrony zielonych miejsc na naszej Ziemi i oczywiście problemów dziewczynki, która źle się czuje we własnej skórze.... bo NIE JEST ŁATWO BYĆ SUPER.

PIZAZZ kontra SUPER-DŻETT (tom 2)

Tom drugi kontynuuje przygody PIZAZZ, ale teraz w szkole pojawia się nowa superbohaterka o imieniu DŻETT. Nasza PIZAZZ musi (a przynajmniej tak uważa) udowodnić, że jest lepsza i fajniejsza. Trudną i napiętą sytuację potęgują POPULARNE DZIEWCZYNY, które proponują superbojedynek... oj będzie się dzieło.

Ten tom jest o rywalizacji, o zaspokajaniu oczekiwań innych, o tym, że szkoła czasem potrafi rodzić chorą rywalizację, a dzieci muszą sobie jakoś z tym radzić... a przecież i dorosły miałby trudno.

Oba tomy są na dobrym, takim samym poziomie. Polubiłam PIZAZZ i jej superrodzinkę. To całkiem fajnie wykreowany świat, z mądrym przesłaniem. Komiksy idealnie nadadzą się na prezent np. na Mikołaja.

PIZAZZ tom 1 i 2 zostały bardzo ładnie wydane, mają zgrabny format i sympatyczną kreskę. To dobra opowieść, która i bawi i uczy - mamy tiu całkiem urocze poczucie humoru.

SUPER być SOBĄ

PIZAZZ

tom 1 i 2

Wydawnictwo Wilga

egzemplarz recenzencki

 π

#recenzjePi "RABBITS" Terry Miles

Okładka bez dwóch zdań wymiata. rewelacyjny projekt, przykuwa uwagę, świetne kolory - królik robi robotę... ale książka, to nie tylko okładka i właśnie tu pojawia się problem. Sięgnęłam po RABBITS właśnie ze względu na magiczną szatę, która zapowiada metaforyczną, psychodeliczną opowieść i w sumie ją dostałam, ale nie jest to zadowalający poziom.

Terry Miles przede wszystkim nie jest pisarzem, którego pióro przypadło mi do gustu. Sam pomysł na fabułę, choć wtórny, to jednak dość ciekawy, ale dialogi są... niestety... bardzo słabe. Sprawa ma się podobnie z opisami, ale to jeszcze mogłam zaakceptować.

Dlaczego napisałam, że fabuła jest wtórna? Bo to istny miks tego, co już było. "Igrzyska Śmierci", "Matrix" i chyba przede wszystkim "Mroczna Materia" Blake'a Crouch'a - o niej także mam słabe zdanie. Ogólnie niby nie jest źle, ale ta historia do mnie nie trafiła. Czytałam ją bez zainteresowania, bohaterowie mnie nie obchodzili i wypowiadali się jak nastolatki po alkoholu.

O samej fabule mogę napisać tylko tyle, że bohater K rozpoczyna grę, która zmienia wszystko. Zmienia perspektywę, rzeczywistość, życie, możliwości, czas... więcej nie mogę, bo bym pewnie za dużo zdradziła, ale myślę, że tyle absolutnie wystarczy. No może jeszcze mogę napisać, że Miles stworzył książkę pod jedno wydarzenie - wstrząsający błąd... i tak to się zaczyna.

Cały czas zastanawiam się, dlaczego Miles napisał tę książkę, bo nie czułam w tym jego pisarstwie radości i nie mówię tu o radosnej historii, tylko radości z pisania. Takie to dla mnie bez emocji było. Możliwe, że jednak jestem trochę zbyt surowa. Wiem, że RABBITS ma fanów i szanuję to. Każdy musi się sam przekonać, czy uzna tę pozycję za świetną, czy tak jak ja - za przeciętną.

goniąc króliczka

RABBITS

tom 1

Wydawnictwo Zysk i S-ka

egzemplarz recenzencki

 π