#recenzjePi "Morderców tropimy w czwartki" Richard Osman

PREMIERA 14.10.2020r.

To naprawdę dziwny kryminał. Nie jest on, tak jak zakładałam, w stylu Agathy Christie, choć ta medialna łatka z pewnością tej książce pomogła. Fani klasycznych, morderczych intryg sięgną po opowieść Richarda Osmana. Lecz napiszę, że ów tytuł jest... hmmm... spokrewniony z jego klasycznymi odpowiednikami, chociażby bohaterami. Starsi państwo mieszający się w dochodzenie i zakładający Czwartkowy Klub Zbrodni - heh, to brzmi bardzo sympatycznie i tak domowo. Takie "domowe morderstwa" przy kominku, ale to niecałkiem tak. 

Autor nieźle namieszał w tym kociołku i miałam w głowie podczas czytania wiele rozwiązań, z których, chociaż część się sprawdziła, to i tak zostałam zaskoczona. Styl Osmana jest raportowy, konkretny i posiada pewną dawkę humoru, choć nie jest to humor, od którego będzie prychać raz po raz znad kartek. Pisarz naprzemiennie wykorzystuje narrację pierwszo i trzecioosobową. Pierwszoosobową prowadzi jedna ze staruszek o imieniu Joyce, która pisze dziennik i bezpośrednio zwraca się do nas - czytelników. To miły zabieg i sprawia, że stajemy się częścią opowieści.

Znajdziecie tu nawet silny akcent polski - tak, silny akcent. Całkiem ładnie poprowadzony, a bohater daje się lubić, choć nie bez wątpliwości... a wątpliwości się namnażają. Ogólnie rzecz ujmując Osman potrafi pisać i ma bardzo charakterystyczne, rozpoznawalne pióro. Czasem to działa na jego korzyść, czasem wprowadza konsternację, ale trzeba mu przyznać jedno - napisałam coś oryginalnego, a to, w tym gatunku, raczej jest niemałym wyczynem.

Z miejsca polubiłam bohaterów, choć są trochę, cóż, nieprawdopodobni - jednak staruszkowie z luksusowego domu starców, który był kiedyś klasztorem muszą być trochę nieprawdopodobni. Co nie? Nie wiem jak wy, ale ja bardzo lubię czytać o osobach w podeszłym wieku (że się tak wyrażę). Lubię śledzić ich losy i ich witalność i zawsze wtedy życzę sobie takiej, gdy dorównam im ilością wiosen.

Ostatnią rzeczą, na którą zwrócę tu uwagę, jest okładka. Moim zdaniem o niebo lepsza od oryginalnej. Naszą, polską, zaprojektował Tomasz Majewski i przyznam wam się, że to ta okładka mnie przyciągnęła do książki, choć tytuł również robi robotę.

Nie będę się tutaj rozpisywać o fabule. Dość wam wiedzieć, że jest ekipa staruszków, która rozwiązuje zagadkę pewnego morderstwa, pewnego niemiłego pana, w pewnym domu, który był klasztorem. Po drodze wychodzą kolejne tajemnice, w tym takie, o których nie śniło się filozofom.

7.5/10

tom I

cykl Czwartkowy Klub Zbrodni

Wydawnictwo Muza

π