#recenzjePi "Sinobrody" Kurt Vonnegut

Jestem w szoku. Dlaczego? Ponieważ moje pierwsze spotkanie z Vonnegutem było okropne ("Kocia kołyska"), postanowiłam dać mu jednak jeszcze jedną szansę i sięgnęłam po "Sinobrodego". BARDZO mi się ta książka podobała. Nadal czuję lekki rozjazd światopoglądowy z autorem, ale tutaj go rozumiem, tutaj nie czuję narastającej złości, tutaj uczestniczę i, co ważniejsze, chcę uczestniczyć.

Kurt Vonnegut był doprawdy przedziwnym pisarzem. Jego oryginalny styl, który od pierwszych stron wciąga czytelnika w treść, tak mocno wciąga, że nie sposób oderwać się od jego książek, nawet jeśli się ich nie lubi (tak było w moim przypadku z "Kocią kołyską"). To twórcze pisanie, które wypruwa wnętrzności, młóci w paszczy i wypluwa prosto w największy syf - w gówno ludzkości (przepraszam za słownictwo, ale w przypadku tego pisarza należy używać tylko dosadnych, zrozumiałych wszystkim określeń).

"Sinobrody", to tytuł - metafora, bo autor posłużył się skojarzeniem z legendą, straszną legendą o mężczyźnie, co mordował swe młode żony tylko dlatego, że zajrzały do pokoju, do którego zaglądać im zabronił. Cóż, ciekawość rzecz ludzka... śmierć w sumie też.

Jednak Vonnegut rozprawia się w swym dziele z inną legendą, z legendą ludzkiej rasy, gatunku lepszego od innych, inteligentnej części Ziemi. My, wspaniali homo sapiens mamy (oczywiście) wiele talentów, kochamy tworzyć, lecz równie mocno kochamy niszczyć to, co stworzyliśmy. Ludzie, według tej książki, są chodzącą destrukcją, katastrofą samą w sobie, sprzecznością. Wszystko co piękne, jest nasze, lecz wszystko co najgorsze i najbrzydsze jest nasze sto razy bardziej. Nie wiem, czy się z tym zgadzam, lecz nie o zgodę tutaj chodzi, a o refleksję. O naciśnięcie na klawiaturze swojego życia STOP. Zatrzymać się wprawdzie nie można, ale można zatrzymać plugawe myśli, słowa, agresję - przecież, na psa urok, jesteśmy istotami myślącymi, podejmujemy decyzje - a może tylko nam się wydaje, że tak jest. Może manipulacja, czyli kłamstwo, ma taką moc, że już nie wiemy, gdzie patrzeć, więc patrzymy tam, gdzie wszyscy?

Rabo Karabekian za namową pewnej tajemniczej kobiety siada do pisania autobiografii. Jest, a raczej był malarzem, niespełnionym, ale na tę chwilę bogatym. Wraca do wspomnień z dzieciństwa, do rodziców, których losy łączą się z traumą wojny, i jego życie także naznaczone zostało przez wojnę. Walczył, służył, widział strach i czuł strach - a chciał być malarzem. MALARZEM. Poległ na ringu zwanym życiem. Zawiódł jako mąż i ojciec. Tylko żołnierzem był przyzwoitym, znakomitym - co to o nim mówi? Przyszedł, wraz z tą kobietą, czas na niewygodne pytania i proste odpowiedzi. Jest coś jeszcze - spichlerz na ziemniaki, zamknięty, niedostępny, jak drzwi do pokoju, do którego żony Sinobrodego wchodzić nie powinny.

Czytając tę książkę myślałam o kondycji świata, o tym wiecznym dążeniu do doskonałości, które zawsze kończy się jakąś katastrofą - najczęściej światową. Vonnegut był dziwnym pisarzem, nie do sklasyfikowania, oryginalnym i prowokującym. Tak! Vonnegut - WIELKI PROWOKATOR. Cieszę się, że dałam mu drugą szansę. To bardzo dobra książka... a koniec - takie zakończenia lubię najbardziej. Jakie? WSTRZĄSAJĄCE.

8/10

seria Vonnegut 

Wydawnictwo Zysk i S-ka

π