#recenzjePi "Ojciec GWIAZDKA i ja" Matt Haig

I oczywiście musiało to się kiedyś stać – książki Matta Haiga z ilustracjami Chrisa Moulda się skończyły. To była naprawdę pyszna przygoda idealna na ten magiczny, świąteczny czas. Z tej podróży, musicie wiedzieć, jestem bardzo zadowolona, ale, ale… może przejdźmy już do tej ostatniej pozycji, czyli pt. „Ojciec GWIAZDKA i ja”.

Uczciwie przyznaję, że ta część jest najsłabsza ze wszystkich, ale to nie oznacza, że jest zła, bo jest bardzo dobra, a nawet więcej, bo prawdopodobnie będę miała do niej spory sentyment. Zapytacie: dlaczego?

Po pierwsze, ponieważ jednym z wiodącym tematów, o ile nie wiodącym, jest moja szlachetna profesja – dziennikarstwo. Z łatwością mogłam więc utożsamić się z Amelią, która stawiała pierwsze, nieporadne lecz urocze kroki w świecie, gdzie każdy musi „szukać historii”.

Po drugie, sama postać Amelii, i tutaj zaczyna się robić ciekawie, bo z jednej strony uważam, że jest wielką ozdobą tej książki, a z drugiej ciągnie ten tom nieco w dół. Amelia, to dziewczynka, w stu procentach człowiek, jedyny w Elfim Jarze i naprawdę nie może się w nim odnaleźć. Jest wyrzutkiem, gdziekolwiek by nie poszła i cokolwiek by nie zrobiła czuje, że nie należy do tego miejsca. Zaś czegokolwiek się dotknie… no cóż… psuje. To outsiderka, bohaterka wiecznie szukająca, zagubiona i pragnąca móc wreszcie powiedzieć : „To jest mój dom!” I to mi się bardzo, ale to bardzo podoba. Nie podoba mi się zaś jej brak logiki, dziwne pretensje i szukanie dziury w całym oraz… to że Matt Haig uczynił ją narratorką tej książki. To ona opowiada nam swoją historię, jest to narracja pierwszoosobowa i sądzę, że nie był to trafny zabieg, choć rozumiem zamysł.

Tak jak w poprzednich częściach nawiązania do świata „Władcy Pierścieni”, „Harrego Pottera” mnie nie drażniły, tak tutaj poczułam pewien przesyt. Może to wynika z faktu, iż czytałam te książki jedna po drugiej… może. Autor dołożył tu również inspirację „Alicją w Krainie Czarów”, gdzie wybitnie to czuć w rozmowie Amelii z drzewem (wręcz kalka rozmowy Alicji z Kotem). Zdałam też sobie sprawę z faktu, że przecież główny złol, najgorszy elf z elfów i nie tylko, wielki przeciwnik Ojca Gwiazdki nazywa się Ojciec Vodol i chociaż już wcześniej, a raczej od razu zwróciłam na to uwagę, to tutaj miałam tak dużo Vodola, że nie mogłam teraz nie wspomnieć o – sam wiecie kim. Uważam, że autor mógł jednak pokusić się na inne imię. No i ten nieszczęsny Króliczek Wielkanocny. Ja wszystko rozumiem, rozumiem że to bajka, ale naprawdę? W Wielkanocy chodzi o króliki i jajka? No błagam!

Okej! Dość tego smęcenia, bo mi się ta książka przecież bardzo podobała! To ładne domknięcie całości, choć ta narracja pierwszoosobowa… niekoniecznie. Lecz ogólnie niezwykle miło. I prawdopodobnie ten tom zawiera moją ulubioną ilustrację Chrisa Moulda (Amelia ze swoim czarnym kotem z białą końcówką ogonka, Kapitanem Sadzą). Obraz pełen jest emocji, samotności, desperacji i przedstawia prawdziwą outsiderkę. Bravo!

Cóż mogę jeszcze napisać? CZYTAJCIE, czytajcie całą serię, bo to świetna zabawa, cudowna przygoda! Moim nr 1 jest tegoroczny dodatek do serii „Wróżka Prawdomówka”, ale wszystkie części są genialne.

„Ojciec GWIAZDKA i ja” ma najwięcej potknięć, a raczej po prostu ma potknięcia, bo jaj poprzedniczki są praktycznie bezbłędne i przeurocze, więc daję 7/10, bardzo dobra książka! Dla dzieci, dla dorosłych, dla wszystkich!

* Ach no i w tej części przeszkadzała mi również polityka i mocne spłycenie tematu związanego z problemem uchodźców... świat nigdy nie jest czarno - biały....   

tom III

Wydawnictwo Zysk i S-ka

 π