#recenzjePi "PIEŚNI ZAGINIONEGO KONTYNENTU" Przemysław Hytroś (tekst), Agnieszka Wajda (ilustracje)

Zostałam zaskoczona! Kompletnie się tego nie spodziewałam... "PIEŚNI ZAGINIONEGO KONTYNENTU" oczarowały mnie i to nie swą baśniowością i tym, że dzieci powinny być zadowolone z lektury, ale tym, że są uniwersalne, ponadczasowe i że dotykają problemów, których nie oczekiwałam po książce dla dzieci. Jako dorosła osoba dostrzegłam w tych opowieściach moc metafor, tkliwe, ale i stanowcze opisy prawdziwych problemów.

Gdy zaczęłam czytać pierwszą PIEŚŃ, zaraz pomyślałam o BAŚNIACH BRACI GRIMM. Autor starał się, zwłaszcza stylem i konstrukcją zdań, nawiązać do tamtych, tak dobrze znanych utworów - a przynajmniej do dawnych baśni. Na początku tego nie kupiłam, pomyślałam, że to lekka przesada, że dialogi są nieco sztuczne, ale z chwili na chwilę zapominałam o tej niewygodzie i zachwycałam się treścią. Już przy drugiej pieśni wiedziałam, że to nie są takie zwyczajne historie. Dziecko będzie widzieć w przygodach podróżnika rzeczy oczywiste, obraz bajkowe, kolorowe i magiczne, ale dorosły dostrzega o wiele, wiele więcej. Czytałam czyjąś recenzję, w której napisano, że to książka wyłącznie dla dzieci - co za bzdura! Dla przykładu - pieśń druga, czyli "Światło gwiazd w stawie" jest tak naprawdę opowieścią o zmaganiu się z nałogiem, w tym wypadku z alkoholizmem. Mówię wam, to nie są takie sobie historyjki dla dzieci.

Przemysław Hytroś zrobił coś niewiarygodnego. Udało mu się stworzyć ze słów pajęczynę wszelkich ludzkich słabości. Moją ukochaną pieśnią jest "Smocze jajo", które mówi o wartości, jaką jest każde życie. Jestem zachwycona i podziwiam tego pisarza za - z jednej strony prostotę i zgrabną umiejętność łączenia dzieci i dorosłych przy jednej opowieści, a z drugiej za tę dwuznaczność, za tę odwagę w poruszaniu trudnych tematów, bo kto w baśniach dla dzieci mówi o zdradzie, o porzuceniu rodziny dla innej kobiety? ("Drwal i driada") Rewelacja! Czapki z głów!

PIEŚNI jest dwanaście, każda wartościowa i niebanalna, należy tylko uważanie czytać i rozumieć otaczający nas świat. Dla mnie to taka podróż do wnętrza, do duszy, do człowieczego serca - serca podróżnika. Tak! Bo ten ZAGINIONY KONTYNENT, to nasze serca, wspaniale to widać przy opowieści "Rycerz labiryntu". Każdy nosi w sobie demony, które sprawiają, że przestajemy rozróżniać dobro od zła, że twardniejemy, gorzkniejemy. Ta książka, to piękne zaproszenie do odkrycia siebie na nowo, do przyjrzenia się swojemu życiu, do podróży, u której kresu odnajdziemy... oby ukojenie.

Wielką przyjemnością było dla mnie odnajdywanie na zamieszczonej w książce mapce ZAGINIONEGO KONTYNENTU miejsc, o których czytam. Zabawa pierwszorzędna! Nazwy odwiedzanych przez podróżnika krain pobudzały moją wyobraźnię np. "Szepczące Łąki", "Dolina Mgieł", czy "Zwierzopuszcza" - prawda, że genialne?!

I oczywiście ilustracje! Ach! Agnieszka Wajda odmalowała nam przepięknie wszystko, klimat, grozę, humor, stworki małe i duże, trole, smoki, gnomy - mistrzostwo, magia, perfekcja. Książka została przecudownie wydana, wygląda obłędnie! Ogromnie, przeogromnie wam ją polecam. To nie jest książka wyłącznie dla dzieci (a dzieci będą zachwycone), to jest książka dla każdego, starego i młodego. Zupełnie mnie zaskoczyła. Więcej takich baśni! Więcej poproszę!

wspaniała podróż w głąb siebie

9/10

Wydawnictwo :Dwukropek

π