#recenzjePi "Więcej upiornych opowieści po zmroku" Alvin Schwartz

Dla pierwszej części, mimo wszystko, byłam bardziej surowa… dlaczego? Ponieważ miałam inne w stosunku do niej oczekiwania. Nastawiałam się na mroczne opowiadania, które faktycznie będą straszyć, a dostałam instrukcję obsługi dla początkujących bajarzy. Lecz i tak mi się podobała. 

Więc jak jest z drugą częścią, która się zowie „Więcej upiornych opowieści po zmroku”? Otóż jest tak, jak z pierwszą, tylko bez rozczarowania. Wiedziałam, co tu znajdę i wiedziałam, że nie jest to literacko piękne dzieło, że są to legendy miejskie, które najlepiej słuchać przy ognisku, bądź o północy przy słabym blasku świecy. I to się sprawdza! I to działa! Przeprowadziłam udane doświadczenie!

„Więcej upiornych opowieści po zmroku”, to świetna książka dla nastolatków, ale o dziwo… nie tylko. Po dłuższym przebywaniu z jedynką i po zapoznaniu się z dwójką spokojnie mogę napisać, że w towarzystwie, po lampce wina, takie historie sprawdzają się wybornie i „umilają” czas. Jest wtedy raczej śmiesznie niż strasznie, ale kto nie lubi się śmieć? Głupie pytanie…

Z całą stanowczością podkreślam, że ogromną zaletą tej książeczki jest wydanie! Cudownie! Zaś ilustracje Stephena Gammella nie mogły być doskonalsze. To jest niezwykle miła/straszna – niech będzie STRASZNIE miła – dla oka rzecz.

Generalnie polecam. A komu? Tak jak pisałam, głównie nastolatkom, ale i starszym, bo ja już nastu lat nie mam, a bawiłam się smacznie.

6/10 dobra, spełnia swoje zadanie (zwłaszcza, gdy się to zadanie rozumie, a po kontakcie z jedynką rozumiałam je zupełnie)

* Do moich ulubionych opowieści, zawartych w tomie II, należą:

- „Upiorne błękitne światło” (gdyż przepadam za historiami gdzie głównym bohaterem jest statek widmo);

- „Pierścionki na jej palcach” (i jest ono naprawdę przerażające, zwłaszcza dla mnie… ale nie powiem dlaczego);

- „Bęben” (naprawdę dobre i jeszcze mądre… na swój straszny sposób… ale raczej nie opowiadajcie go dzieciom, by były grzeczne);

- „Łóżko przy oknie” (moje ulubione, jest genialne w swej prostocie i okropnie smutne… ale jakie mądre!)

- „Kot w torbie na zakupy” (bardzo dobre i bardzo zabawne).

* LINK do recenzji jedynki ("Upiornych opowieści po zmroku"): 

https://portretyswiata.blogspot.com/2019/08/recenzjepi-upiorne-opowiesci-po-zmroku.html

tom II

Wydawnictwo Zysk i S-ka

 π