#recenzjePi "O czym szumią wierzby" Kenneth Grahame

Jeśli, jakimś cudem, jeszcze nie znacie tej książki, to wiedzcie, że ominęło was coś cudownego. Lecz nie martwcie się! Ona czeka na półkach księgarskich i kusi swym pięknem, a jest wyjątkowo piękna, zwłaszcza w tym wydaniu, które może zasilić biblioteczkę każdego fana najlepszej literatury dzięki Wydawnictwu Zysk i S-ka!

Oczywiście to było moje kolejne spotkanie z tą wybitną baśnią. Pierwszy raz poznawałam ją w wieku dziecięcym, gdy to moi rodzice czytali mi ją do poduchy. Potem zakochałam się w serialu, takim gdzie bohaterowie byli lalkami - podobnie jak w Misiu Uszatku - ogromnie wam polecam także ten serial, lecz najpierw KONIECZNIE książka. "O czym szumią wierzby" to samo dobro, począwszy od historii, poprzez wspaniały, mistrzowski język, a teraz kończąc na niezwykle klimatycznych, idealnie pasujących ilustracjach Ingi Moore. Zacznę może od tych ilustracji.

Inga Moor stworzyła coś wybitnego, coś, co przenosi nas w świat opisywany tak malowniczo przez Kennetha Grahame'a... Ja z miejsca poczułam się gościem w domku Szczurka, Krecika, Borsuka i rzecz jasna Pana Ropucha. Nie jestem w stanie opisać piękna tych obrazów, a wiele z nich zajmuje dwie strony, rozkładówkę, co tworzy wspaniały efekt i pozwala w pełni radować się każdym szczegółem, a szczegółów jest moc! Wszystko to zaserwowano nam na papierze, że tak się wyrażę, z najwyższej półki. Ta książka to dzieło nie tylko literackie, ale śmiem twierdzić, że również jest dziełem sztuki. Nie zapominajmy o eleganckiej tasiemce - zakładce, która dodaje całości należnego jej dostojeństwa.

Lecz treść! To ona jest zawsze najważniejsza - a w tym przypadku jest wybitna. Kenneth Grahame stworzył świat, do którego z przyjemnością bym się przeniosła i z przyjemnością zamieszkałabym z tymi uroczymi, pełnymi wdzięku, mądrości, dobra i piękna bohaterami. Jak ja bym się do nich przeniosła! Nawet nie macie pojęcia! Pisarz zaprezentował najpiękniejszy styl, który nazwałabym, sądzę że słusznie, baśniowym w pełni tego słowa. Jeśli miałabym porównać jego sposób snucia opowieści do innego autora, to wybrałabym bez wahania Dickensa. O tak! Mamy tu dickensowski styl i jest to oczywiście ogromna pochwała. Obaj autorzy pisali barwnie, klimatycznie, potrafili doskonale oddać charaktery swoich bohaterów i przekazać na kartach sowich książek angielski klimat i angielską mentalność. Perełki!

Kenneth Grahame ponadto ofiarował nam wielkie poczucie humoru - były takie momenty, że śmiałam się do łez (Krecik i Szczurek w środku lasu, gdy śnieg padał z najlepsze a nasz Krecik na coś nastąpił i zrobił sobie kuku... ten moment jest mistrzostwem świata, ta ich rozmowa jest arcyzabawna, ale i arcyurocza). Lecz nie tylko do łez się śmiałam, ale również do łez się wzruszałam. Dostajemy tu prawdziwą mieszankę wybuchową najpiękniejszych emocji, najprawdziwszych zachwytów. KOCHAM TĘ KSIĄŻKĘ! Jeśli nie czytaliście, koniecznie to nadróbcie i wy MŁODZI i wy STARZY - WSZYSCY! Takie baśnie powinno się czytać dzieciom, takie baśnie powinni czytać wszyscy. Jeśli zaś czytaliście już kiedyś tę opowieść, o chyba jednym z najcudowniejszych tytułów pod słońcem, zróbcie to ponownie. Wróćcie do tego świata i ogrzejcie się w blasku borsuczego kominka, pozwólcie by Pan Ropuch ugościł was w swojej posiadłości i zabawił jakąś niestworzoną opowieścią, lecz przede wszystkim poznajcie przyjaźń Szczurka i Krecika, ich wzajemną relację, o której każdy marzy, ale niewielu w życiu jej doświadcza.

"O czym szumią wierzby", to wspaniała, wzruszająca historia o przyjaźni, o miłości o od dobru, które w końcu zawsze zwycięża. BŁAGAM WAS przeczytajcie, BŁAGAM WAS poznajcie na nowo! 

10/10 

arcydzieło literatury 

Wydawnictwo Zys i S-ka 

π