#recenzjePi "Tasowanie w Dżokerowie" George R.R. Martin (redakcja i wybór)

George R.R Martin nie napisał tej książki, on zajął się jej redakcją i wyborem tekstów. To oczywiście nadal jest „jego dziecko”, ale nie ma w sobie jego słów a tylko jego pomysł, wizję Dzikich Kart. Chociaż to nie jest mój klimat i uważam, że fantasy współcześnie klepie biedę brutalności, wulgarności i zwyrodnialstwa, to muszę doceniać cały ten zamysł. Jak to w przypadku takich pokaźnych tomów bywa, pewne rzeczy się podobają, inne nie (wyjątkiem jest Tolkien, który stworzył arcydzieło).

„Tasowanie w Dżokerowie” to UWAGA tom IX autorskich antologii o superbohaterach i zarazem moje pierwsze spotkanie z tym cyklem. Zaznaczę więc na początku, że spokojnie można czytać nie po kolei, bo ja sięgając po najnowszą odsłonę Dzikich kart nie czułam dezorientacji, czy jakiegoś braku znajomości poprzednich tomów. Nawet nie wiem, czy bohaterowie się w danych częściach powtarzają, czy raczej przenosimy się do innych światów, innych miast i innych postaci. Tak czy owak można czytać „Tasowanie w Dżokerowie” bez obaw i bez wiedzy z poprzednich książek cyklu.

To, co mi się podobało, to pomysł na fabułę, którego twórcą był, jak sądzę, George R.R. Martin. Stworzył on ciekawy, pełen pułapek i dziwolągów świat, a wizja Dżokerów i Asów wprost mnie zachwyciła. Mogło to być wyśmienite! Lecz nie było… myślę, że ten błyskotliwy pomysł zniszczyła banalność akcji, wylewająca się z każdej strony brutalność i seks… a raczej wypaczony seks. Czuć, że autorzy chcą szokować, ale nie wiem, czy w dzisiejszych czasach już czymś takim można kogoś zaszokować. Zdaje się, że w kwestii obrzydliwości powiedziano już wszystko, a jeśli ktoś nadal o tym mówi, to tylko powiela istniejące scenariusze.

Wyjątkowo podobała mi się także koncepcja skoczków, który w jednej chwili mogą zawładnąć ciałem obcej osoby. Takie pomysły są na wagę złota, zwłaszcza gdy akcja pędzi na łeb, na szyję i prześciga się w mordowaniu stworzonych bohaterów.

Przy czytaniu tej książki (i zapewne innych z tego cyklu) trzeba pamiętać, że jest to w gruncie rzeczy ogromna, wielka metafora współczesności. Odnajdziemy tu odniesienia do tego, co nas otacza, do polityki, religii, historii, sztuki. Niektóre z tych metafor przypadły mi do gustu, ale niestety z większością się zwyczajnie nie zgadzam. Tak, to bardzo mocno polityczna książka, opiniotwórcza, że się tak wyrażę. Czasem jest aż nazbyt dosłowna i przez to traci swój smak fantasy, a zyskuje smak gorzkiego moralizatorstwa.

Jestem pewna, że wielu się spodoba, więc nie mogę jej nie polecać. Polecam ją tym, którzy szukają w książce szalonej akcji, ostrego seksu, gwałtów co parę stron, koncepcji dziwnych i zmutowanych, superbohaterów niestandardowych, scen brutalnych, ciągłej walki i sporej dawki wulgaryzmów (ale i tak dość umiarkowanej). To współczesne (choć część tekstów napisano w latach 90 XXw.) fantasy, któremu daleko do klasyki, a już naprawdę daleko do takiego mistrza jak Tolkien. Mamy tu raczej do czynienia z prostymi odniesieniami, jawnymi i nie wymagającymi wielkiej wiedzy, raczej wiedzy telewizyjnej, newsowej, czysto informacyjnej.

Zwrócę również uwagę na sposób wydania, szatę graficzną, która naprawdę mi się podoba. Zerknęłam z ciekawości na okładki innych tomów i są świetne, więc jeśli ktoś zakocha się w tym cyklu i postanowi mieć cały w domu, to jego półka będzie się godnie prezentować. To eleganckie i przyciągające uwagę wydanie.

Z tego co wiem, planowany jest również serial na podstawie Dzikich kart, i to mnie bardzo interesuje. Z chęcią zobaczę, jak przełożą ten różnorodny świat na język telewizyjny. 

6/10

 bo pomysł jest bardzo dobry, elementy świata przedstawionego potrafią zaczarować i Tropicielka jest mega fajowa!!!

tom IX

cykl Dzikie karty

Wydawnictwo Zysk i S-ka

 π