#recenzjePi "Winny jest zawsze mąż" Michele Campbell

Już sam tytuł jest, określiłabym go: „interesująco słuszny” (haha).

„Winny jest zawsze mąż”, to książka, która dostarcza wielu tematów do dyskusji. Możemy na jej bazie rozmawiać o zagadnieniach takich jak „wina”, „miłość”, „przyjaźń”, „kłamstwa”, „poświęcenie”, „zdrada” – jak i, może najważniejszy w tym kontekście, czyli temat „moralności”. Cóż, jedno jest pewne: Boże nas broń od takich przyjaciół! Choć akurat tutaj… swój na swego trafił.

Zdecydowanie doceniam tę książkę w jej gatunku – swoją rolę spełnia świetnie. Jest thrillerem, który obnaża ludzkie zakłamanie. Pokazuje życie ważone stanem konta i pozycją społeczną. Michele Capbell za pomocą trzech „przyjaciółek” udowadnia, jak bardzo człowiek może się mylić i jak złudne jest „pierwsze wrażenie”.

Główne bohaterki tej historii określiłabym następująco: jedna była głupia, druga była próżna, a trzecia cwana – dość wybuchowy team, prawda? Istotne jest tutaj również pojęcie „sprawiedliwości”, która w tej książce zdaje się nie mieć racji bytu… więc można rzec: tak jak w życiu J

Nie wiem, czy jestem olśniona, ale na pewno zaniepokojona. Autorce udało się wpuścić w moje myśli spory chaos i naprawdę trudno mi ocenić, kto tu był faktycznie prześladowcą – a może było ich kilku? Koniec tej opowieści jest dziwny tą dziwnością niewyjaśnioną. Myślę, że zostawia czytelnika z poczuciem osamotnienia.

Na uwagę zasługuje ta złożoność zdarzeń, ta nagromadzona w każdym kącie złość i wręcz czysta nienawiść oraz obsesja… i myślę, że dokładnie teraz wpadłam na słowo klucz dla tej książki, a jest nim właśnie OBSESJA.    

OBSESJA przyjaźni

OBSESJA miłości

OBSESJA młodości

OBSESJA piękna

OBSESJA idealnego życia

OBSESJA pieniądza

OBSESJA seksu

OBSESJA wolności

Polecam tę książkę każdemu, kto lubi tego typu opowieści, każdemu kto lubi thrillery i szybką lekturę, bo „Winny jest zawsze mąż” czyta się jednym tchem. Mam tylko nadzieję, że jednak większość ludzi potrafi kochać i się przyjaźnić, a ta dość czarna wizja, jest tylko „czarną wizją”.

Ja się „dobrze bawiłam”, choć była to zabawa spod znaku cuchnącego mordem… To dobra książka i sprawdzi się na długie, letnie wieczory. Korzystajcie i czytajcie, a potem rozmawiajcie, bo jest o czym. Ach, no i wystrzegajcie się wszelkich OBSESJI.

Mocne 6/10
* Na uwagę zasługuje styl, jaki przyjęła autorka i sposób w jaki przedstawiła nam bohaterów. Przechodzimy, bardzo płynnie, z jednej perspektywy w drugą. Poznajemy emocje, które targają każdą z postaci, co nam je przybliża, ale i wprowadza zamęt w głowie, ponieważ instynktownie szukamy sprzymierzeńca, a systematycznie każdy czymś nas do siebie zraża. To był naprawdę świetny zabieg i bardzo się udał!   
 * Po lekturze nie zapomnijcie przemyśleć roli ojca jednej z głównych bohaterek - moim zdaniem, to istny "gwóźdź programu" i facet, którego można "rozebrać na części", a słowo WŁADZA powinien mieć na nazwisko, zaś na imię KONTROLA. 

* Pamiętamy, nie mylmy miłości z pożądaniem, a przyjaźni z przywiązaniem. 

* To historia o toksycznych związkach, relacjach, które tylko z pozoru dają człowiekowi oparcie, a koniec końców prowadzą na manowce. To też rada dla nas, byśmy dobrze dobierali sobie osoby, z którymi „chodzimy na piwo”. 

* Ach i oczywiście mężowie kochajcie swoje żony i żony kochajcie swoich mężów... i najlepiej się nie zdradzajmy! J

Wydawnictwo Literackie

 π