#recenzjePi "Siedmiopiętrowa góra" Thomas Merton

Każdy, kto choć raz spróbował zdobyć jakiś szczyt – i nie był to szczyt głupoty, ani schody w centrum handlowym – wie, że wymaga to determinacji, uporu, trudu i potu. Nogi bolą, płuca szaleją, serce wskakuje na wysokie obroty, głowa pęka od zmiany ciśnienia… a po wszystkim zostają zakwasy i jedyne pytanie, które się nasuwa, brzmi : „Po co?” lecz zadać je może tylko ten, który tej drogi nie przeszedł, który nawet nie próbował, który odpadł w przedbiegach i wybrał wygodny fotel, pilot od telewizora i piwko w garści. Góry uczą pokory, ale i dają nieopisaną radość, satysfakcje, o jakiej śni się nocami, a marzy się dniami… i taka właśnie jest ta „Siedmiopiętrowa góra”. Jest trudna, jest męcząca, jest momentami zupełnie abstrakcyjna, ale jeśli dacie jej szansę, to będziecie zadowoleni. Nie mówię, że jest to książka na każdą chwilę, to nie jest relaks i raczej polecam podczytywać ją sobie, a nie połykać w całości. Nie sądzę też, że jest to opowieść przeznaczona wyłącznie dla katolików – a raczej twierdzę, że niewierzący będą nią bardziej zaciekawieni ( i taki chyba też był cel Mertona).

Autor prezentuje nam swoje wspomnienia, pamiętnik z życia, które cóż… było burzliwe. Thomas Merton zaczynał jako ateista, szedł przez życie i ocierał się o różne sekty, o anglikanizm, protestantyzm, a nawet hinduizm. Był studentem Cambridge i te studia porzucił, pił, imprezował, balował. Prowadził życie włóczęgi, pisarza, dziennikarza, artysty. Szukał swego miejsca na ziemi, ale wszędzie odnajdywał pustkę, aż skończył jako trapista, w milczeniu, samotności, modlitwie – i tam pozostał do końca.

Wiem, że niektórzy się od tej książki odbili i ja to zupełnie rozumiem, bo również miałam z nią „pod górę”. Uważam, że należy ją czytać spokojnie, powoli i dobrze do niej sięgać wtedy, kiedy czuje się taką potrzebę, nie zmuszać się – bo wtedy cała treść może wydać się jedynie patetyczna i pouczająca – a to byłoby sporym spłyceniem. Podziwiam Mertona za ogromny szacunek do ludzi, muszę jednak przyznać, że moim ulubieńcem stał się jego brat John Poul. Wciąż, jak o nim myślę, oczy mi "łzawią". Choć nie był on częstym gościem na stornach „Siedmiopiętrowej góry”, był gościem znaczącym, pełnym niewinności i młodzieńczości… pełnym miłości. Zrozumie to każdy, kto dobrnie do końca książki, a moment, w którym klęczy w kościele, gdzieś w tylnej ławce – jest do kości przeszywający… i tak, to było piękne.

Polecam, lecz zaznaczam, że należy mieć przy czytaniu umysł otwarty. Nie oceniać, nie odrzucać dla samego odrzucenia – tylko chcieć poznać. Thomas Merton jest szczery, nazywa rzeczy po imieniu, opowiada o swoim błądzeniu i o tym, jak znalazł drogę, swoją drogę. Czyż nie robimy tego wszyscy? Czyż nie szukamy własnej drogi? Miło byłoby ją odnaleźć i być jej tak pewnym, jak pewny jest Merton swojej.

Na koniec wspomnę, że owszem, parę rzeczy mnie tam nawet drażniło, lecz myślę, że wynika to z mojej silnej relacji z historią Polski i Europy co dotyczy zapewne większości z nas. Trudno nam zrozumieć człowieka, który podczas II Wojny Światowej przebywa w Ameryce i opowiada o swoich rozterkach duchowych. Cóż, my widzimy wtedy szalejący nad Polską rosyjsko niemiecki ogień…

8/10

* Jeśli uważacie, że to książka nie dla was, to nic. Może kiedyś sobie o niej przypomnicie i wtedy właśnie będzie bardzo dla was. Nie zrażajcie się jej religijnością (cóż, pisał to trapista, więc nie mogło być inaczej). Lecz nie zmuszajcie się do niej!

* Uważam, że każdy, kto da szansę „Siedmiopiętrowej górze”, coś dla siebie z lektury wyciągnie (może coś zupełnie nieoczywistego). Co by tu nie pisać, jest to wartościowa pozycja.  

* Nie mogę nie wspomnieć o pięknym wydaniu. Zysk i S-ka postarało się!  

Wydawnictwo Zysk i S-ka

 π