#recenzjePi "Magia bioinżynierii. Ciało, geny i medycyna przyszłości" Adam Piore

Ależ to był ładunek pełen „kosmicznych” informacji – istna burza z gradobiciem! Adam Piore podarował mi wiedzę, która ociera się o jakieś sf i odwołuje się do komiksów o superbohaterach… tylko, że to fakty, nauka, prawda i realne możliwości.

Tak naprawdę, to my nic o sobie nie wiemy. Jesteśmy chodzącą zagadką z niezwykłą bestią pod czaszką, którą nazywamy mózgiem, a która zdaje się nie mieć ograniczeń.

Podróżowałam razem z autorem po wielu ośrodkach badawczych, szpitalach, laboratoriach, klinikach, odwiedzałam prywatne domy i poznawałam osobiste opowieści. Bardzo podobało mi się to, że Adam Piore przede wszystkim skupił się w swojej książce na ludziach. To właśnie te pojedyncze, niesamowite i graniczące z cudem historie nadają „Magii bioinżynierii” wymiar ponadczasowy i wyjątkowo czuły na drugiego człowieka.

Trudno napisać, co wywarło na mnie największe wrażenie, bo każdy przypadek „rozwalał system”, że się tak wyrażę. W pamięci zapewne zostanie mi (a o pamięci też wiele w tej książce można znaleźć) historia Hugh Herra, który chodzi, biega, wspina się – a nie ma nóg… a przynajmniej nie ma „normalnych” nóg. Jest to opowieść o ogromnej sile i woli życia, to historia, która może inspirować i którą dobrze znać i sobie o niej przypominać, gdy na końcu języka ma się zdanie „Ale ja mam już dość! Ale mi się nie chce!”.

Moją wyobraźnię zaś poruszyła opowieść o kobiecie, która widzi uszami i tak, to się dzieje naprawdę. Za pomocą specjalnych dźwięków jej mózg, bazując na doświadczeniu, wytwarza obrazy. Może nie widzi tak jak my, ale widzi i nie potrzebuje już psa przewodnika, a spacery po górach są jak najbardziej możliwe.

Ogromnie zainteresowała mnie również kwestia intuicji i tego, czym „intuicja” tak naprawdę jest. Podczas czytania zdaje się, że oczy robiły mi się większe i większe, aż weszły na zdania i zaczęły je tarmosić ze zdziwienia i poruszenia.

Mogłabym tak pisać jeszcze długo i opowiadać wam, co to za cuda szykują się dla człowieka w przyszłości, jak będzie wyglądał „ludź” w egzoszkielecie i gdy utną nam głowę, ona odrośnie. Cóż, prawda jest taka, że my naprawdę mało wiemy, a to co wiemy, jest jedynie koślawym szkicem wymagającym poprawek.

Muszę wspomnieć również o stylu Adama Piore, bo jest bardzo dobry. Czuć tę reporterską, dziennikarską smykałkę, dzięki czemu czytelnik łatwo łapie kontakt z najtrudniejszymi zagadnieniami i badaniami. Myślę, że to sztuka - tak napisać książkę, by pomimo jej naukowej tematyki, odbiorca nawiązał wręcz osobisty, intymny stosunek z opisywanymi zjawiskami. Najbardziej podobał mi się właśnie ten aspekt reporterski, to wychodzenie autora do drugiego człowieka, ta jego zdolność słuchania i opowiadania. Czułam jego zaangażowanie i dzięki temu i ja się angażowałam.

Nie byłabym sobą, gdybym nie napisała o aspekcie moralnym, o którym autor również wspomina. Należy prowadzić badania, ale nigdy nie przeginać. Etyka, to niezbędny element takich doświadczeń. Mimo to, czasem trzeba zaryzykować, by komuś pomóc i ja to rozumiem i ja to popieram. Lecz pamiętajmy: Po pierwsze, nie szkodzić.

Polecam wszystkim spragnionym wiedzy i szukającym odpowiedzi.

7/10 bardzo dobra książka!    

* Okładka... czyż już sama ona nie zachęca do pożarcia? 

seria #nauka

Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego

 π