#recenzjePi "Dziewczyna z konbini" Sayaka Murata

Ostrzegam, to nie jest łatwa książka, przyjemna też nie jest i gwarantuję, że na zawsze, a przynajmniej na długo – pozostawi w was ślad. ”Dziewczyna z konbini” wstrząsnęła mną, a wstrząs ów jest dlatego tak wielki, bo dotyczy rzeczy oczywistych, rzekłabym – zwykłych.

Kim jesteśmy? Dokąd zmierzamy? Czego chcemy od życia i dlaczego chcemy tego, czego chcą wszyscy? I może najważniejsze z pytań: Dlaczego jesteśmy dla siebie tacy okrutni? Na te i inne pytania nie odpowiada ta książka, bo ta książka nie ma na te pytania odpowiadać, ma je stawiać... 

To krótka opowieść, cieniutka pozycja (140 stron) a zostawia w duszy czytelnika jaskrawą bliznę. Niestety jest to smutna opowieść, która nie daje wiele nadziei, która wgniata w fotel, męczy, torturuje i w końcu wypuszcza – ciebie takiego samego, ale innego. Trudno mi wyjaśnić fenomen tej historii, bo tak naprawdę ona pluje w twarz całemu społeczeństwu, czyli  nam, mnie i tobie. Zmusza do wysiłku, do myślenia, do refleksji. Głowna bohaterka, choć dysfunkcyjna, jest postacią, z którą możemy się utożsamiać od progu. Rozumiemy ją, nawet czasem podziwiamy jej spójność, prostotę i bezpośredniość… jednak po przewróceniu ostatniej kartki przychodzi zimna ocena własnej osoby – i nie jest to pokrzepiające. Bo czy rzeczywiście zaakceptowalibyśmy Keiko w swoim poukładanym świecie? Czy, gdyby przed nami stanęła, znaleźlibyśmy dla niej chwilę, nie ocenialibyśmy jej, nie wymagalibyśmy od niej, by była taka, jak my? Nie wiem…

Uważam, że dla tej książki każdy powinien znaleźć czas – zwłaszcza, że tego czasu nie trzeba wiele (jak już wspomniałam, to chudzinka). Zapytacie: dlaczego? Przeczytajcie, a sami zrozumiecie „dlaczego”.

8/10

* Widziałam, że wielu uważa główną bohaterkę za „psychopatkę”… może i jest w tym ziarnko prawdy, ale ona przecież nikomu nic złego nie zrobiła, prawda? Ona tylko była „Dziewczyną z konbini”.

seria z żurawiem

Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego

 π