#recenzjePi "Opowieści z Niebezpiecznego Królestwa" J.R.R. Tolkien

Zastanawiałam się, co napisać, długo się zastanawiałam, bo ów książka wymaga pięknych słów i wielkiego serca. Niestety… mój prywatny słowik… ten, który noszę w głowie, jest zbyt ubogi, a i serce pewnie za małe, by odpowiednio czule opisać to, jak ogromnym uczuciem darzę opowieści zawarte w tej księdze. Są takie historie, które zmieniają czytelnika na zawsze, które pozostawiają ślad w duszy i wpływają na to, jak postrzegamy świat – i to jest właśnie zbiór takich historii. Z pozoru niepozornych, takich zwyczajnych, ktoś by mógł powiedzieć „dziecinnych”… ale ten ktoś by się grubo mylił.  

„Opowieści z Niebezpiecznego Królestwa”, zresztą jak wszystkie opowieści, które wyszły spod pióra Tolkiena, niosą ze sobą nieśmiertelne motto, przesłanie, które choć na pierwszy rzut może niejasne, to po pochyleniu się nad tekstem otwiera się przed nami prawdziwa skarbnica, Kraina Czarów. Te, zawarte w ów tomie, pisarz stworzył z myślą o swoich dzieciach, toteż przepełnia je miłość, tkliwość największa z możliwych, ale nie słodka, tylko ta mądra, ojcowska, ucząca. Po krótce opowiem wam o każdej z opowieści, o swoich względem nich odczuciach.

ilustrował Alan Lee

Pierwsza opowieść pt. „Łazikanty” została stworzona przez autora „Władcy Pierścieni” ponieważ jeden z jego synów zgubił swoją ulubioną zabawkę – pluszowego pieska. Tolkien, chcąc osłodzić dziecku ból straty, wyczarował dalsze losy Łazika. Cóż to za wspaniały tata! I cóż to za wspaniała opowieść. Mamy tu moc przygód, wyruszamy z pieskiem na Księżyc i w głębiny Oceanu, tęsknimy, bawimy się, śmiejemy i złościmy razem z bohaterem. Spotykamy również Czarodziejów, czyli postaci, które tak dobrze znamy z chociażby z Trylogii WP (Gandalf). Tolkien, czy tworzy dla dzieci, czy dla dorosłych, zawsze tworzy w swoim, stojącym na silnych fundamentach – świecie. Ta bajka jednocześnie i bawi i uczy. Została napisana ku pokrzepieniu serca i faktycznie to serce krzepi – zarówno małe jak i duże.

Kolejna, czyli „Gospodarz Giles z Ham”, to historia czerpiąca garściami z opowieści o rycerzach, tylko nieco przeformułowana i zamiast rycerza dostajemy gospodarza, któremu wcale nie zależy na chwale i sławie, a już na pewno nie miał w planach walczyć ze smokiem. Los jednak płata figle i nasz bohater, czy to mu się podoba, czy nie, musi stanąć do walki z bestią… I ta historia uczy, obnaża biurokracje i zdeprawowaną władze, która nie dba o ludzi, tylko o pieniądze. Właściwie w tej baśni to nie smok jest najgorszy, smok jest jaki jest, taki jakie smoki są, zgodne ze swą smoczą naturą… najgorszy jest jednak chciwy człowiek, który z niejasnych powodów uznaje swoją wyższość nad innymi.

ilustrował Alan Lee

„Przygody Toma Bombadila”, czyli postaci wyjętej wprost w kart Władcy Pierścieni, są zbiorem utworów wierszowanych i jest to naprawdę wspaniała część „Opowieści z Niebezpiecznego Królestwa”. Każdy z prezentowanych wierszy jest wspaniały, ale oczywiście mam sowich faworytów. „Wędrówka”, „Narzeczona cienia” i „Ostatni statek” to trzy moje ukochane utwory, do których obecnie codziennie wracam. Nie sposób opisać mojej zachwytu nad nimi, trzeba je zwyczajnie przeczytać i - mam nadzieję – się w nich zakochać, tak jak ja to zrobiłam.

Następnie mamy baśń pt. „Kowal z Przylesia Wielkiego” i tutaj wracamy już do prozy. Bardzo mi się podoba ta opowieść. Jest niby prosta, ale niesie w sobie duży ładunek emocjonalny i jest silnie zakorzeniona w mitologii tolkienowskiej. To tutaj właśnie mamy wyraźnie nawiązanie do Krainy Elfów, do Krainy Czarów, która jest niedostępna dla ludzi… chyba że mamy szczęście i jakiś Elf wejdzie nam w drogę, ale zdarza się to naprawdę rzadko. „Kowal…” jest też historią wyjątkowo mądrą, choć niepozbawioną, charakterystycznego dla autora – humoru. Przeczytacie w niej o pewnej gwiazdce, którą zjadł pewien skromny chłopiec, w pewien niezwykły dzień.      

I tym samym przechodzę do ostatniej opowieści, choć nie do ostatniego tekstu, „Liść, dzieło Niggle’a” – jest to mój numer jeden! Czytamy o malarzu, który nie może dokończyć swojego obrazu, a natrętny sąsiad ciągle mu przeszkadza w pracy. Niggle wie, że zostało mu mało czasu. Malarz ma wyruszyć w podróż, ale przed tym pragnie zakończyć to, co zaczął, jednak zbyt roztkliwia się nad drobiazgami, nad liśćmi i to sprawia, że jego drzewo wciąż wymaga ostatniej kreski. Kochani! Musicie poznać tę historię! Skojarzyła mi się z filmem „Między piekłem a niebem” i sądzę, że autorzy tego filmowego obrazu czerpali z pracy Tolkiena pełną garścią. Coś pięknego! Coś wyjątkowego!

Na koniec podarowano nam wykład Tolkiena „O baśniach” i jestem z tego dodatku bardzo, bardzo, bardzo zadowolona. To tak, jakby Mikołaj w tym roku przyszedł do mnie wcześniej. Kocham baśnie, legendy, podania więc ten cenny tekst niezwykle ubogacił moją biblioteczkę i głowę – rzecz jasna.

Ach! I oczywiście te ilustracje! To wydanie! Doskonałość! Nic, tylko podziwiać! To książkowe dzieło sztuki. Jestem przeszczęśliwa, że posiadam tę perełkę. Alan Lee faktycznie widzi ten świat, czuje ten świat i kocha ten świat. Brawo dla ilustratora, za jego elegancki ołówek.

10/10 

KOCHAM

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Wydawnictwo Zysk i S-ka

 π