#recenzjePi "Ostatnie lato Wandalów" Jakub Urbańczyk

Gdy sięgałam po tę książkę, nie miałam żadnych oczekiwań, a raczej byłam nastawiona „z rezerwą”, aby nie rzec, że negatywnie. Ostatnio, w moim czytelniczym życiu trafiłam na wiele powieści „tego typu” polskich autorów (ale nie tylko), które delikatnie mówiąc mnie zawiodły. Tutaj jednak zostałam zaskoczona… oczywiście: mile zaskoczona.

„Ostatnie lato Wandalów” od pierwszych stron rzuca w oczy dobrym stylem i świetnymi opisami, zwłaszcza przyrody. Książkę podzielono na pory roku, zaczynając od jesieni i to był udany zabieg i (ma się rozumieć po tytule) zrozumiały. Tym bardziej udany, że autor naprawdę potrafi pisać o dzikości lasów i pól.

Sama opowieść bazuje na legendzie o „Wandzie, które nie chciała Niemca”. Już samo to interesuje i zapowiada ciekawą historyczną wariację. Ponieważ nie miałam oczekiwań, to też i się nie zawiodłam… ale przyjemnie ucieszyłam. Bohaterowie są silnie nakreśleni i wymykają się wyobrażeniom, które mogły powstać w głowie czytelnika po zdaniu „Wanda, która nie chciała Niemca”. Jakub Urbańczyk snuje tu opowieść o czasach dawnych (rok 556) i robi to na tyle sprawnie, że weszłam w ten klimat. Podoba mi się również mgła niedopowiedzeń, świat pomiędzy jawą a snem, który pisarz sprawnie wplata w fabułę, choć nie jest to fantastyka w rozumieniu tolkienowskim. Właśnie! Jeśli już jesteśmy przy Tolkienie, to widać inspiracje, ale raczej w dodatkach, niż w samej powieści. Mnie bardziej niż Tolkiena, Urbańczyk przypomina tu Martina i to nie tylko tego książkowego, ale i serialowego. Scena z pierwszego odcinka „Gry o Tron”, z samego początku, wręcz pcha mi się przed oczy (las). Tak, zdecydowanie Martin przebija przez karty „Ostatniego lata Wandalów” i gdyby ktoś pokusił się o zrobienie serialu, to moglibyśmy mieć taką swoją „Grę o Tron”.

Wydawać by się mogło, że mamy tu same plusy… ale tak nie jest. Nie wszystko mi się podobało. Moim zdaniem dialogi „lekko” kuleją. Ludzie w tamtych czasach raczej tak by ze sobą nie rozmawiali. Niestety… dialogi są słabym punktem, ale przymykam na to oko, bo autor nie przepełnia nimi każdej strony, a opisy ma mocne i one tuszują niedoskonałości konwersacyjne, ale szkoda. Cóż, w takiej książce raczej nie chce się czytać infantylnych sprzeczek. Drugim, słabym punktem jest wątek romansowy. Ja ogólnie nie przepadam za wątkami romansowymi, a za romansami to już zwłaszcza. Tutaj, jak nie trudno się domyślić, „miłość” jest osią fabuły. Wanda i Ritigern kiepsko wypadają w scenach „sam na sam”, zaś o wiele lepiej, w scenach z innymi bohaterami. Ich uczucie (bo o miłości nie ma tu mowy) jest niedojrzałe, a zachowanie Wandy szalenie irytujące (słowo „szalenie” świetnie tu pasuje). Jasna sprawa, rozumiem, że Wanda była młodziutką istotką, a takie w kwestiach ochów i achów są raczej wkurzające, ale szkoda, że nie dostała lepszych dialogów… upsss… i znów te dialogi. Możliwe jednak, że patrzę na to z perspektywy osoby, która nie znosi „ochów i achów” i ich zgubnych konsekwencji… jest taka możliwość.

Zdecydowanie moim ulubionym bohaterem jest syn Ritigerna – Sigeryk i chociaż on też się zakochuje, to jest w tym zakochaniu prawdziwszy i nie (wybaczcie słowo) pieprzy trzy po trzy. Poza tym jest tajemniczą postacią, otacza go mgła dawnych czasów, więc trochę się dziwię, że nie mogę tego samego stwierdzić o jego ojcu, a mówię to o młodziutkim kawalerze (chyba powinno być na odwrót).  

Wielkim plusem jest dodatek i przypisy, które (jak autor zaznaczył) są nieobowiązkową lekturą, ale zaręczam, że warto. Świetnie, iż pisarz zdecydowała się na spis bohaterów (po tolkienowsku), są też mapki – ogólnie super sprawa. Jakub Urbańczyk wrócił także do korzeni „Wandy, która nie chciała Niemca” i również to należy cenić. To książka, z której można się czegoś dowiedzieć, więc łączy przyjemne z pożytecznym.

7/10

Fan gatunku się nie zawiedzie.

Wydawnictwo Zysk i S-ka

 π