#recenzjePi "Samotnia" Charles Dickens (TOM II)

Nadszedł ten dzień, gdy muszę się pożegnać z „Samotnią” i jej bohaterami. Czuję pewien smutek, ponieważ prawdziwie zżyłam się z tym towarzystwem, z jego problemami, wzlotami i upadkami. To był ogromny zaszczyt, móc przebywać w tak zacnym gronie (w większości, a przynajmniej częściej). Nie skłamię, jeśli napiszę, że nieraz łza cisnęła mi się do oka, lecz były też chwile wesołe, nawet bym rzekła (Dickens zaraża składnią) bardzo zabawne i łatwo było parsknąć śmiechem.

„Samotnia” jest dziełem wybitnym, wielkim i hojnym w darach dla czytelnika. Tak grube tomy gwarantują związek uczuciowy z postaciami, czuły i wręcz intymny – to wielka zaleta i za to przecież kochamy książki. I właśnie! Po takiej wspaniałości zastanawiam się, co dalej? Trudno czytać przecież do końca życia Dickensa, ale gdy zakosztowało się nieba, nie chce się kosztować niczego innego. Oczywiście „Samotnia” nie jest moim pierwszym spotkaniem z tym mistrzem słowa i wierzcie, każde z nim spotkanie wyprowadzało mnie z równowagi (w sensie pozytywnym) i wprowadzało w stan całkowitego zrozumienia dla czasu, który poświęciłam temu autorowi – nie żałuję ani sekundy!

Lecz może więcej o samej „Samotni”, czyli domu, który na zawsze pozostanie w mojej pamięci. To co spotkało naszych bohaterów w TOMIE II wciągnęło mnie w wir niesamowitych przeżyć. Odnalazłam tu aferę kryminalną, rodzinne spory i tajemnice, prawnicze okrucieństwo (bo cóż innego), smutne decyzje i jeszcze smutniejsze odejścia, przyjaźń i oddanie, oraz oczywiście miłość! Miłość wielką, ale nie zajmującą wiele miejsca w tych opasłych tomach i właśnie dlatego prawdziwą, pozbawioną słodkiego blasku, który by jej mógł tylko zaszkodzić. Dickens potrafił pisać o miłości bez niepotrzebnych słów.

Mam, pośród wielu postaci z „Samotni”, swoje ulubione z Jo na czele i Esterą (ma się rozumieć), polubiłam Allana i Pana Jarndyce (nie dało się go nie lubić)… lecz mam też takich, z którymi cieszę się, że znajomość zakończyłam i są to głównie osoby z kręgu sądowniczego (jakoś tak się dziwnie złożyło). Sprawa Jo, czy jak kto woli „Uparciucha”, wzruszyła mnie do łez i prawie pękło mi serce (przesadzam? Może), jestem pewna, że wasze oczy również zwilgotnieją trochę, lecz poza wzruszeniem odczułam złość, naprawdę sporą, i taką bezsilność, bo Dickens się nie mylił, pisząc, że tacy są wokół nas i co dzień… właśnie – co robią codziennie? Przeczytajcie i się dowiedzcie.

To, jak autor zakończył, niektórzy mówią, że swoje najważniejsze, najdojrzalsze i najcelniejsze – dzieło, pozostawia nadzieję, że istnieje w świecie rozsądek i miłość, ma się rozumieć… i miłość.

10/10

* Ta książka powinna ubogacić każdy dom, każdą domową biblioteczkę i każde serce, któremu rozsądek jest bliski i książka potrafi być towarzyszką.
* To powieść wielowątkowa, niezwykle bogata w treść różną, podejmująca kwestie palące, bolące i bliskie. To arcydzieło! 

* Ach! I George! Zapomniałabym o Georgu, dzielnym dragonie! 

CZYTAJCIE !!!   

* I te ilustracje! Te ilustracje, które zdobiły pierwsze wydanie „Samotni” w 1853 roku, są wspaniałe! Wyśmienite! Cudowne!

Czy ptaszki opuściły klatkę? Czy odzyskały wolność, upragnioną? Czy pofrunęły? 
I co znaczy wolność? I czy dla każdego znaczy to samo?

Ta książka, to również ważna rada:
TRZYMAJMY SIĘ Z DALA OD SĄDÓW! sędziów, prawników, adwokatów
Boże nas broń!
ach i od pożyczek UCHOWAJ

tom II

Wydawnictwo Zysk i S-ka

 π