#recenzjePi "Kocia kołyska" Kurt Vonnegut

Nie ma kota, nie ma kołyski, nie ma zachwytu.

Minęłam się z tą książką… i bardzo mi z tego powodu przykro, ale przecież nie może się człowiekowi podobać wszystko, prawda? Tyle, że ja naprawdę myślałam, że Vonneguta polubię. Ba! Ja nawet sądziłam, że stanie się jednym z moich ulubieńców… cóż, stało się inaczej i nie ma nad czym płakać, zdarza się.

„Kocia kołyska” jest książką silnie światopoglądową i właśnie w tym problem – światopogląd autora, choć może powinnam napisać – narratora – jest zupełnie, ale to zupełnie różny od mojego. Idąc dalej tym tokiem rozumowania, dość łatwo się domyślić, że ta historia znajdzie swoją publikę. I oczywiście znalazła, wystarczy wejść na lubimy czytać i zobaczyć recenzje – w większości pochlebne, niektóre wręcz pochwalne. Nie piszę więc, że „Kocia kołyska” wam się nie spodoba, piszę tylko, że mi się nie podobała i to kompletnie mi się nie podobała.

Czasami miałam wrażenie, że autor za daleko posuwa się w swojej kpinie i ironii, bo jako żywo uważam, że nie ze wszystkiego należy kpić (to moje zdanie). Już wspomniałam, że jestem osobą z zupełnie innej bajki, więc poglądy, które starał się przeforsować, męczyły mnie, a nawet irytowały, książka zaś nie wydała mi się śmieszna, a złośliwa i co gorsza, robiąca z czytelnika idiotę niezależnie od tego czy autora (okej - narratora) wspierasz i rozumiesz, na końcu i tak zostajesz głupcem.

Kurt Vonnegut prezentuje pewne stanowisko, ale nie chodzi tu wcale o to, że z nim się nie zgadzam, ale o to, że mnie się nie szanuje, mnie, jako osoby o odmiennym światopoglądzie. To taka trochę nachalna propaganda, a sam autor zdaje się być mistrzem w wyrywaniu zdań z kontekstu, co nie świadczy o nim zbyt dobrze.

Rzecz jasna „Kocia kołyska” wielu się podoba i ja to akceptuję, a nawet namawiam: przeczytajcie i dajcie mi znać, czy się zachwyciliście, czy raczej nie. Przypomniał mi się najsławniejszy rysunek Kurta Vonneguta, którym ozdobił jedną ze swoich powieści – i była to „dziura w zadku”… ta książka właśnie taka jest. Ja szukam w literaturze piękna, nawet w literaturze, która opisuje rzeczy brzydkie, tutaj tego piękna nie odnalazłam. Nie mój świat, nie moje klocki.

Lecz Vonnegut, to klasyk i myślę, że należy coś tego klasyka przeczytać. Ja może zaczęłam od złej książki, może powinnam od sławnej „Rzeźni numer pięć” i kto wie, a nóż zajrzę, ale nie teraz, teraz potrzebuję czegoś pięknego.

Nie ocenię „Kociej kołyski” w skali od 1 do 10, bo nie wiem, co miałabym jej dać. Z jednej strony jest ciekawa, ma wiele interesujących zdań i napisano ją z dużą fantazją, a z drugiej totalnie się z nią rozminęłam.

Ach! I pamiętajcie, w „Kociej kołysce” nie ma ani kota, kołyski też raczej nie ma, jest za to pies, znajdziecie tam również „nową religię”, małą wyspę, liliputa, olbrzymkę, pisarza z problemami, dzikich naukowców i koniec… świata.  

* Jest coś, z czym się z autorem zgadzam - to wszystko bełkot, łgarstwa i kłamstwa (przynajmniej był szczery). 
* Muszę wspomnieć, że ci, którzy Vonneguta pokochają, mogą być wdzięczni Wydawnictwu Zysk i S-ka, ponieważ jego powieści są oprawiane celująco! I tak, to było piękne (a jednak coś i mi się podobało).

Wydawnictwo Zysk i S-ka

 π