#recenzjePi "JAK ZROBIĆ STATEK KOSMICZNY o bandzie awanturników, zaciętym wyścigu oraz narodzinach prywatnej astronautyki" Julian Guthrie

No to lecimy! I to nie byle gdzie, bo prosto do gwiazd.

Ależ mnie ta książka zaskoczyła. Nadal jestem w szoku i nie mogę się otrząsnąć po emocjach, jakich mi ów opowieść dostarczyła. Co za wspaniały styl, co za energia, pasja i mądre szaleństwo wyskakuje z kartek „JAK ZROBIĆ STATEK KOSMICZNY”. Nie chce mi się wierzyć, że czytałam o prawdziwych ludziach. Niesamowite!

Julian Guthrie wykonała ogromną pracę, przyłożyła się i w konsekwencji my, czytelnicy, dostajemy coś wyjątkowego. Perełkę, która sprawia, że serce zaczyna mocniej bić. Jestem pod wrażeniem stylu autorki, bo jest on świetny. Przecierałam oczy ze zdumienia, że ktoś mógł napisać książkę o budowaniu statku kosmicznego, skręcaniu śrubek i dopasowywaniu materiałów tak, ze wprost nie da się odłożyć tej książki na półkę. Pragnie się ją poznać do końca, bo czytając miałam wrażenia – co ja plotę – wręcz byłam tam, w tym statku, przeżywałam wzloty i upadki, trudności i radości razem z tą grupą cudownych „szaleńców”. Mało tego! Ja się prawdziwie wzruszałam i niejedna łezka spadła na zadrukowany papier, który ożywił także i moje marzenia. Przypomniałam sobie, jak od zawsze patrzyłam w gwiazdy, jakie miała pragnienia i nawet zrobiło mi się trochę szkoda, tak… poczułam smutek, że nie miałam na tyle odwagi, by także spróbować rzeczy wielkich… ale, ale.

mały Peter Diamondis i jego model atomu

Tutaj mamy do czynienia z różnymi bohaterami. Mam swoich ulubieńców i na początek wspomnę o postaci przewodniej, czyli Peterze Diamondisie. Nigdy, ale to nigdy nie spotkałam takiego człowieka, myślę, że oni rodzą się bardzo, ale to bardzo rzadko. Jaki on jest? Odważny – oczywiście. Utalentowany – piekielnie. Uparty – obsesyjnie. Wytrwały – heroicznie. Skoncentrowany – wybitnie. To postać nietuzinkowa, która stałą się moją inspiracją, wręcz autorytetem w dziedzinie „spełniania marzeń”. Od dziecka wiedział, czego chce – jakże ja mu tego zazdroszczę. Nie dał się pokonać światu, nie dał sobie wmówić, że nie warto, że to nie ma sensu. Skończył równolegle dwa kierunki na najlepszych uczelniach w Stanach. Wykonał morderczą pracę i zwyciężył. A mógł powiedzieć: dość! To facet po medycynie na Harvardzie, a nie leczy, tylko buduje statki kosmiczne. To wizjoner, czarodziej, człowiek legenda.

Kolejnym mym ulubieńcem jest Mike Melvill, pilot, genialny samouk, który nie skończył szkoły średniej a został pierwszym astronautom w prywatnym przemyśle kosmicznym. Dopiero w wieku 30 lat zdobył licencję pilota – i jest skromny. W kosmos poleciał po sześćdziesiątce – ładnie… co nie? Uwielbiam go!

Kto następny? Erik Lindbergh… tak, tak, to wnuk słynnego Charlesa Lindbergha, ale nie pozwolił, by określiła go wyłącznie sława dziadka. Sam zbudował swoją historię. W młodym wieku zachorował na reumatoidalne zapalenie stawów, był młodym starcem i myślał, że to koniec… ale to nie był koniec. Przeszczepiono mu kolana, po czym dokonał tego samego, co jego dziadek, tylko że w krótszym czasie. Czyż to nie dowód, że w życiu wszystko jest możliwe? A przynajmniej, że słowo „niemożliwe” należy używać z wielką ostrożnością?

I na koniec jeszcze jeden „mój bohater” Brian Binnie, a właściwie on i jego żona. To piękne świadectwo miłości, wytrwałość i siły – takiej, które pozawala podnieść się po upadku. Brian jest doskonałym pilotem, który lądował awaryjnie i myślał, że to już koniec… ale, jak już się przekonaliśmy, w przypadku TYCH ludzi nie ma końca, a przynajmniej „koniec” nie ma z nimi łatwo. On również wzbił się w kosmos, dokonał tego w iście mistrzowskim stylu, a jego żona zaprzęgła cały świat do modlitwy za szczęśliwy lot i… lądowanie. Udało się!   

Lecz to tylko garstka „szaleńców”, awanturników, nie sposób ich tutaj wszystkich wymienić. Jednak jeśli sięgniecie po tę książkę gwarantuję, że nie pożałujecie i znajdziecie w niej natchnienie, wzruszenie, pasję, ogromną determinację i wielkie poświęcenie. WARTO.

Jedyną, malutką sprawą, która wybiła mnie z rytmu zachwytu jest zdanie, które mówi o rzekomym „antyrosyjskim” nastawieniu Ameryki. No moja droga, Ty chyba nie wiesz, co to Rosja, bo jeśli byś wiedziała, to byś takich głupot nie pisała. KGB to nie Troskliwe Misie. Lecz to tylko jedno zdanie, a właściwe słowo i nie gasi mego ZACHWYTU nad tym, co tu przeczytałam. Jestem pod ogromnym. OGROMNYM wrażeniem. Wyrazy uznania dla tych, którzy mają odwagę i siłę spełniać marzenia i walczyć z bezwzględnym losem.

* Chcecie polecieć w kosmos? No to wsiadać na statek zwany książką i lecimy! 

BRAVO!

CZYTAJCIE!

Coś pięknego! Emocje nadal we mnie siedzą.

8/10

Wydawnictwo Zysk i S-ka

 π