wtorek, 21 lipca 2020

#recenzjePi "DUNBAR" Edward St Aubyn

Byłam bardzo ciekawa tej książki z dwóch powodów. Pierwszym jest fakt, iż „DUNBAR” jest uwspółcześnionym „Królem Learem” („Królem Lirem”) Williama Szekspira, a drugim była chęć poznania pióra wychwalanego Edwarda St Aubyna, znanego z cyklu „Patrick Melrose” - ów cyklu nie czytałam, oglądałam parę odcinków serialu z Benedictem Cumberbatchem w roli tytułowej i choć mi się podobał, zawiesiłam seans.

Przejdźmy zatem do „DUNBARA”, który to podobał mi się i to nawet bardzo. Autor, jak już wspomniałam, bazował na mistrzowskim fundamencie, który zbudował mu sam Szekspir, ale przecież to nie jest wyznacznik sukcesu. Można zepsuć wszystko – tu jednak, na szczęście, tak się nie stało i Aubyn spisał się… powiedzmy, że na piątkę.

Wrażenie zrobił na mnie styl, język, który zdaje się być bardzo charakterystyczny właśnie dla tego pisarza. Jest w nim dosadność, ale i romantyzm, tyle że nie ckliwy, nie tandetny, a twardy i skoncentrowany na właściwych słowach. Zdecydowanie nie można odmówić autorowi talentu. Aubyn potrafi pisać o dramatach, o ludzkich wadach, o brutalności i bezwzględności i oczywiście o zwyrodnialstwie i patologii, do czego chyba przyzwyczaił już swoich fanów po „Patricku Melrose’ie”. Jasne jest, że ten kto ma w pamięci „Króla Lira” wie, jak potoczy się „DUNBAR”, bo pisarz przeniósł, wręcz 1:1 fabułę tego dramatu na czasy współczesne, ale to nie wada, bo zrobił to świetnie i dał czytelnikowi trafne odniesienia do otaczającej go teraźniejszości.

„DUNBAR” jest opowieścią o chciwości i żądzy władzy – o tym, co ta władza robi z człowiekiem, z rodziną. To przykry obraz ludzkiego znieprawienia, tym bardziej przykry, że prawdziwy, Mamy tutaj medialnego potentata Henry’ego Dunbar’a i jego trzy córki, w tym dwie wyrachowane suki (przepraszam za słowo, ale ono idealnie je określa, więc nie mogła z niego zrezygnować – w końcu to uwspółcześniony Szekspir) i jedną, która stara się żyć jak „normalny” człowiek. Dwie szurnięte zamykają ojca w wariatkowie (choć one bardziej tam pasują) a ta jedna stara się go ocalić. To dramatyczna walka, która kończy się… cóż, słodko-gorzko, jak to w dobrej literaturze bywa.

Nie jestem pewna, ale „DUNBAR”, to chyba jedna z tych książek, które powstały w Projekcie Szekspir, gdzie znani i lubiani pisarze bazują na dziełach mistrza i tworzą aktualne dramaty, tyle że prozą. Uważam, że to ciekawa idea, warta uwagi czytelników.

Na koniec zaznaczę, że „DUNBAR” jest naprawdę ładnie wydany. Gruba, elegancka, biała okładka z cieniem człowieka po środku i złotymi napisami świetnie prezentuje się na półce. Ogólnie polecam, to bardzo dobrze napisana historia, która zwraca uwagę na niszczącą siłę pieniądza i władzy.

7/10

bardzo dobra!

Wydawnictwo WAB