#recenzjePi "Droga" Cormac McCarthy

SEKCJA ZWŁOK LUDZKOŚCI - tak można, w skrócie, scharakteryzować tę książkę.

Słowo, które nasuwa mi się jako pierwsze na myśl - po przeczytaniu - to PUSTKA. Czuję wielką pustkę i obecnie nie wiem, czym ją zapełnić. To mroczna historia, która trzyma czytelnika do samego końca za gardło - czasem przydusza, by znów nieco zwolnić uścisk, pozwolić złapać oddech i ponownie chwycić w swoje zimne, mroźne szpony.

Trudno wyrzucić tę specyficzną, ciężką narrację z głowy. W pewnym momencie zauważasz, że twoje myśli upodobniły się do zdań z "Drogi". Z jednej strony to wspaniałe, bo wiesz, że historia w ciebie weszła, z drugiej zaś smutne, bo to przecież smutna historia.

Ojciec i syn, dwie dusze pragnące zbawienia - i cała masa dusz potępionych. To opowieść o woli życia, przetrwaniu, walce, o sile charakteru i oczywiście, to opowieść o miłości - wielkiej, ojcowskiej miłości... "Droga" jest ciężkiego kalibru, nie bierze jeńców.

TAK TRUDNO ZNALEŹĆ CZŁOWIEKA WŚRÓD LUDZI

Brudny świat.

Świat w sadzy i popiele.

Duszące powietrze.

Nieludzcy ludzie.

Dwaj wojownicy.

Rycerze Światła.

8/10

* Jedyne, co mi czasem zgrzytało, to kwestie chłopca. Miałam wrażenie, że autor gubił wiek małego, raz pisał jego dialog jakby miał 5 lat, raz jakby miał co najmniej 10 lat... ale może o to chodziło.

UWAGA

Nie bez znaczenia jest fakt, 
że "Droga" dała 
Cormac'owi McCarthy'emu 
w 2007 roku 
Nagrodę Pulitzera.

Wydawnictwo Literackie

 π