#recenzjePi "LANNY" Max Porter

„LANNY”, to prawdopodobnie najdziwniejsza książka jaką miałam w rękach i nie chodzi mi o temat, historię, ale o konstrukcję. Max Porter poszedł w głęboki eksperyment, który sądzę, że się udał. Jego twórczość porównałabym może do sztuki współczesnej, tyle, że sztuki współczesnej fanką nie jestem, a „LANNego” polubiłam i uważam za nie tylko ciekawą i dziwną lekturę, ale i wartościową.

Słowa, które najlepiej określają tę książkę, to : „dziwna”, „dziwny”, „dziwaczny”, „zadziwiający”… czyli upraszczając i uogólniając (nie za bardzo) – DZIWO. Jeśli szukacie czegoś innego niż wszystko, czegoś, co niekoniecznie czyta się łatwo, ale co powoduje żywe zainteresowanie – to „LANNY” będzie świetnym wyborem. 

Nie jest to historia, do której będę wracać (tak sądzę), ale jest to historia, o której (raczej) będę pamiętać. Ma ten błysk, rzekłabym „duszę”, która wierci w brzuchu dziurę, aż w końcu przewierca Cię na wylot i widzisz, co masz w środku.

Max Porter posłużył się legendą, by pokazać nam, że nasz ludzki gatunek jest skłonny wierzyć we wszystko, tworzyć swoją prawdę, swoje legendy, by tylko poczuć się lepiej. To nieważne, że krzywdzimy przy tym innych, to nieważne, że zniekształcamy rzeczywistość, że śmiecimy – ważne, by nam było wygodnie, miło, ciepło – we własnym smrodku.

„LANNY” nie jest dla mnie jakimś objawieniem, ale doceniam go i uważam, że autor miał wyśmienity pomysł, który zrealizował przynajmniej bardzo dobrze, a może nawet równie wyśmienicie.

O czym „LANNY” jest? Bo chyba nie napisałam? A no jest o chłopcu, DZIWNYM chłopcu, który nagle znika i cała wioska słucha, mając nadzieję, że go usłyszy.

7/10 bardzo dobry w swej dziwności   

* Praszczur Łuskiewnik miesza, miota nam w głowie, podkrada myśli, przeinacza, odgaduje, kopie, zakopuje, odkopuje i znajduje. Przeczytajcie i go poznajcie.

Wydawnictwo Zysk i S-ka

 π