#PiPisze Urodzić się raz jeszcze

Prawdę pisząc, nie planowałam tego wpisu – dziwnie zabrzmiało, niech będzie.

Ostatnio rzadko cokolwiek planuje. Jest parę przyczyn tego stanu rzeczy. Pierwsza, to doświadczenie, które wyraźnie dało mi do zrozumienia, że plany planami, a życie życiem (już przestałam się na to gniewać). Druga, to nieumiejętność planowania – jestem w tym zupełnie do kitu (już nauczyłam się z tym żyć). Trzecia, to wrodzona miłość do niespodzianek (bo „kto wie, czy za rogiem, nie stoi Anioł z Bogiem”). „Przyczyn” - takich i innych - jasna sprawa, jest więcej, ale po co się rozdrabniać.

Wiecie, nie daje mi spokoju ta sugestia: „URODZIĆ SIĘ RAZ JESZCZE”. Myślę o tym, a właściwie nie myślę, bo wiem, że dałabym się namówić na ponowne przyjście na świat (oczywiście po przeżyciu tego życia, które mam). I wiem, że czasem jest ciężko, że egzystencja wiąże się z bólem, chorobami, niepowodzeniami miłosnymi, rodzinnymi, kumpelskimi, zawodowymi… że można trafić fatalnie i to życie przeklinać, ale to też dar. Gdybyś nie żył, nie mógłbyś na życie być zły. No i życie, to nieodłączny kochanek śmierci. Pełne szaleństwo, jazda bez prawa jazdy, bez znajomości przepisów, bez lekcji próbnych… mało tego, często to jazda bez samochodu, a jechać musisz, bo już, na tej autostradzie zwanej „życiem” - jesteś. I to jest tak cholernie fajne! Takie ekscytujące i piękne! Dzikie! Kocham to, choć narzekam – oj często narzekam, ale się nie wstydzę narzekać. To część tego układu. Ty mi życie dajesz wolność, ja ci życie daję siebie.

Niestety, w ostatnich dniach dowiedziałam się o samobójczej śmierci 30 letniego mężczyzny – męża, tatusia, syna… Zdjęcie pokazało mi uśmiechniętego, pełnego dobroci i nadziei w oczach młodego człowieka. Co się stało? Nie mam kompetencji, by na to pytanie odpowiedzieć… Odpowiedzieć można tylko ciszą.

Ktoś mądry powiedział, że zawsze jest więcej powodów by żyć, niż by umrzeć. Ja mogę tylko napisać, że się z tym zgadzam, że to prawda. 
Bądźmy dla siebie dobrzy...

 π