#recenzjePi "ODMĘTY ŚMIERCI" Wojciech Wójcik

Wojciech Wojcik już parę książek na swoim koncie ma, ale dla mnie ODMĘTY ŚMIERCI są pierwszym spotkaniem z twórczością tego autora. Jak wyszło? Nieźle, może nie rewelacyjnie, ale naprawdę przyzwoicie.

Dla mnie, to raczej bardziej powieść obyczajowa, niż kryminał, choć oczywiście mamy morderstwo (a może i kilka) i mamy dochodzenie, ale to, co wybija się na pierwszy plan, to historia rodzinna i związane z tym, głęboko zakopane - tajemnice.

Pisarz wprowadza wielu bohaterów, co z jednej strony jest interesujące, ale niesie ze sobą pewne ryzyko - mianowicie mniej czytelnikowi zależy na stworzonych przez Wójcika postaciach... skoro ich tak wiele... no i można się łatwo w tej plątaninie pogubić.

Można także przyczepić się do wyjątkowych zbiegów okoliczności, w które raczej trudno uwierzyć. Widać, że autor szyje zdarzenia pod konkretną koncepcję, pod wskazany fabularny finisz. Dialogi także mają w sobie jakąś... bo ja wiem... manierę, która sprawia, że czytelnik wie, że pisał je autor, a nie wypowiadała bohaterka/bohater.

Lecz to, co mnie ujęło, to opisy i wielki talent Wójcika do snucia skomplikowanych i wymagających opowieści. Już od pierwszych storn widać, że pisarz zgrabnie przelata ze sobą różne punkty widzenia, zmienia miejsce akcji i łączy je niemal niewidoczną, pajęczą nicią, która w odpowiednim momencie ukazuje swą moc.

ODMĘTY ŚMIERCI może nie są dla mnie jakimś wielkim odkryciem i nie wciągnęłam się w nie tak, jakbym chciała, ale jest to dobry kryminał (z naciskiem na jego obyczajowy wymiar). Może lepiej by książce wyszło skrócenie, obcięcie pewnych rozwlekłych momentów, ale - jak tak nad tym myślę - to gdyby tak zrobić, styl autora mógłby się zmienić, bo z tego co zauważyłam Wojciech Wójcik lubi rozwlekle, długo i wielowątkowo.

sumienie babci

Wydawnictwo Zysk i S-ka

egzemplarz recenzencki

π