#recenzjePi "Może pora z tym skończyć" Iain Reid

Tytuł... zdanie... pytanie... twierdzenie... możliwość : "Może pora z tym skończyć" - książka dziwaczna, przewrotna, przerażająca i przerażająco przygnębiająca - PSYCHODELICZNA. Trudno otrząsnąć się po takiej lekturze, to wręcz przeżycie traumatyczne, kujące i dziobiące. Czyste szaleństwo!

"Może pora z tym skończyć" wwierca się w głowę i nie pozwala o sobie zapomnieć. Ściska między uszami, eksploduje i nagle gaśnie, jakby nigdy nic - znika. Pustka, pustka, pustka - to pozostaje. Sięgnęłam po tę książkę inaczej, przewrotnie, tak jak nie sięgam wcale - czyli po filmie na jej podstawie. Reżyser - Kaufman - ukazał mi wizualną perłę, piękne światło, cudowne kadry, niezwykła gra aktorska i klimat... oczywiście treść... treść pokręcona tak, że musiałam poznać pierwowzór. Nie zawiodłam się. Trudno też ocenić, co jest lepsze. Film posługuje się innymi środkami wyrazu, a słowo pisane innymi. W filmie mamy podany gotowy produkt, przy książce musimy użyć wyobraźni - im dziksza ona jest, tym... w tym przypadku... lepiej. Ciekawa byłam także różnic i faktycznie je odnalazłam, choć efekt jednego i drugiego dzieła się nie zmienił. Początek identyczny, w filmie mamy oczywiście skróty, wybiórczość jeśli chodzi o dialogi, ale to zrozumiałe, lecz wszystko toczy się zgodnie z książką. Różnicę dostrzegamy w drugim segmencie, bo zarówno film jak i książka podzielone zostały, a raczej przeplecione zostały dwoma rzeczywistościami i właśnie ta druga rzeczywistość, te didaskalia różnią się, choć nie zmieniają sensu i oba zabiegi cenię na równi. Dobrze było poznać i wersję kinową i literacką.

Iain Reid przedstawił nam podróż w wielu odsłonach. Chłopak zabiera dziewczynę na kolację do rodziców - to jest baza, fundament. Narrację prowadzi ona i składa się na nią relacja rozmowy z Jackiem jak i jej myśli, przemyślenia. Mamy też ten drugi segment, pisany kursywą, krótki i przypomina nagrany na dyktafon dialog - kogoś - o czymś - co się stało - czytelnik domyśla się, o czym rozmawiają osoby, ale niczego nie może być pewien i właśnie ta niepewność jest siłą całej opowieści. Na każdej kartce stajemy się, my, odbiorcy, coraz to bardziej niepewni.

Książka zasmuca, jest wstrząsająca, bo jest o samotności w wymiarze totalnym, bezkompromisowym, tutaj nie ma złudzeń, tutaj jesteś sam. Nie mogę wam napisać o czym ta historia naprawdę jest, bo zdradziłabym wam całą zabawę (choć słowo "zabawa" średnio pasuje), ale mogę obiecać, że zryje wam umysł i pozostawi przeżutych na środku drogi do "Może pora z tym skończyć".

Wyjątkowość tej pozycji jest niezaprzeczalna. Styl autora wyróżnia się z tłumu i zasługuje na zauważenie. To nie jest długa książka, można ją przeczytać w jeden dzień - ja poświęciłam jej niedzielę i nie żałuję, choć wprowadziła mnie w stan lekkiego otępienia i silnego przygnębienia, ale zjadłam czekoladkę i zaraz zrobiło się lepiej - no i Słoneczko pięknie w poniedziałek nam zaświeciło. Cóż... ze swej strony polecam, bo w literaturze chodzi przecież o to, by poruszała, a "Może pora z tym skończyć porusza, tego możecie być pewni. Co jeszcze? Faktycznie, chyba to nie książka dla każdego, lecz każdy, kto odważy się z nią zmierzyć, dostanie coś innego, bo pisarz czytelnika potraktował uczciwie, nie jak matoła, któremu wszytko należy podać na tacy, ale jak myślącą istotę, którą stać na interpretację.

PSYCHODELICZNA podróż w głąb najczarniejszych STRACHÓW

8/10

Wydawnictwo Prószyński i S-ka

π