#recenzjePi "Cień wiatru" Carlos Ruiz Zafón

Tyle zachwytów towarzyszyło tej książce i nadal towarzyszy. Muszę się przyznać, że nie do końca to rozumiem. Owszem, język, styl autora jest urzekający. Potrafi pisać! I pisze pięknie. Jednak okrągłe zdania, to nie wszystko. Choć opowieść jest ciekawa i momentami porywająca, przeszkadza mi prywatna polityczno-religijna krucjata. Niestety Zafon wciska swoją ideologię, a może raczej swoje polityczne, moralne, intelektualne zapędy - na siłę, w głowę czytelnika. Ktoś, kto trochę historię rozumie, zrozumie też moje zniesmaczenie.

To mogła być cudowna opowieść, lecz przez ten dziwny zabieg (choć oczywiście to jego dzieło i jego poglądy) mnie do siebie zraziła.

Nie odmawiam tej powieści rozmachu. I rozumiem, że można się w niej zakochać. Ja nie należę do tych, którzy oszaleli na jej punkcie. Lecz doceniam talent. Uważam, że Carlos Ruiz Zafon, to jeden z nielicznych współczesnych pisarzy, którzy rzeczywiście mają duszę pełną słów.

Co do samego szkieletu "Cienia wiatru". Postacie intrygujące, miłe w odbiorze. Czyta się to dobrze, lecz nie rewelacyjnie. Są lepsze i gorsze momenty. Atmosfera senna, ale to na plus, domyślam się, że taka właśnie miała być. Jest niesamowita aura, magiczna otoczka, choć bez magii. Życie opisane na kartach tej książki jest ciężkie - czyli prawdziwe. Mimo to daję tylko 6/10. To jest DOBRE. Po prostu dobre... ale mogło być świetne. Mogło.

cykl: Cmentarz Zapomnianych Książek
Wydawnictwo Muza

 π