#recenzjePi "SZANTA" Wojciech Wójcik

SZANTA ma klimat! Zdecydowanie ma klimat - mroczny, w który wpuszcza czytelnika już od pierwszej strony. Jest to moje drugie spotkanie z Wojciechem Wójcikiem, pierwsze nastąpiło przy poznawaniu jego ODMĘTÓW ŚMIERCI, które podobały mi się, ale bardziej podoba mi się SZANTA.

Mamy tu przede wszystkim absolutnie kryminalny krajobraz muzeum żeglarstwa (posiadłości) stojącej samotnie nad brzegiem Jeziora Bełdany. Z przodu woda, z tyłu las - cóż chcieć więcej. Są także bardzo ciekawie skonstruowane trzy bohaterki, pracownice muzeum, z których każda ma swoje tajemnice. Jest legenda, która mrozi krew w żyłach, jest siekiera, ucięty warkocz... jest samobójstwo założyciela ośrodka - profesora i zabójstwo namaszczonej przez niego nowej kierowniczki. Jest także dziwna dziennikarka, która zadaje jeszcze dziwniejsze pytania, jest leśniczówka i policjant "po służbie" z żoną z załamaniem nerwowym. Bohaterów, jak to przyzwyczaił nas Wójcik - jest wielu, a intryga jest skomplikowana.

SZANTA prezentuje rodzaj "zimnego kryminału", z mocno rozwiniętymi elementami obyczajowymi. To opowieść o skrywanej złości, o zemście, o szaleństwie, o relacjach międzyludzkich i o tym, jakie konsekwencje niosą ze sobą obrzydliwe praktyki. Tutaj akcja toczy się jednocześnie wolno i szybko a podczas lektury można odnieść wrażenie, że wieczór przy kominku, to doby wieczór na morderstwo. Najlepsze w tej książce jest jej przyrodnicze zaplecze. Las, który mówi i woda, która śpiewa.

nad jeziorem stało muzeum

Wydawnictwo Zysk i S-ka

egzemplarz recenzencki

π